Δέσπω Πηλαβάκη: Τρία (3) ποιήματα

Πυκνά τα σύννεφα
μέσα στα μάτια σου
μα δεν ήρθε η βροχή
δεν ανάσανε η καρδιά
Η καρδιά του βράχου
που κανείς δεν ένοιωσε
να κτυπά
Το κλάμα της πέτρας
που κανείς δεν άκουσε
γιατί το πνίγανε τα βήματα
των αδιάφορων περαστικών
Ο στεναγμός της απελπισίας
που τον θεωρούσαμε
φύσημα του αέρα
Και η ψυχή σου
που πέταξε τόσο αθόρυβα
όταν όλοι είπαμε
φέγγει το τελευταίο χελιδόνι

**

Εγώ με μένα
τόσοι πολλοί
Ξαφνικά διαπιστώνω
στενότητα χώρου
Πνίγομαι μες στο συνωστισμό
και μου πέφτει
βαρεια η αγάπη σας
Δεν βαριέσαι
Όταν έπρεπε
δεν κράτησα κάτι για μένα

**

Σαν δακρύζει το φεγγάρι
χορεύει η ψυχή μου
και λικνίζεται στους ρυθμούς
των στεναγμών
και εκστασιαζεται με τ ατελείωτο μοιρολόι
και κάνει φιγούρες απόκοσμες
Απλώνω τα χέρια και αγαλλιάζω
τον απέραντο ουρανό
Απίστευτο το πόσο μακρυά
φτάνουν τα χέρια μου
Θλιβερή η ιστορία της ζωής μου
που πνίγεται σ ένα γέλιο πικρό
Θλιβερά ανθρωπάκια
ανταμώνω παντού και πονώ
γιατί έγινε ο κόσμος μας κόλαση
ένα ψέμα
κι η αλήθεια μόνο όνειρο

ΔΕΣΠΩ ΠΗΛΑΒΑΚΗ