ΟΙ ΔΟΥΛΕΣ ΤΗΣ ΛΑΡΝΑΚΑΣ / Δημήτριος Γκόγκας

Στην κεντρικότερη οδό, αρχή της Μακαρίου

που οδηγεί πλατύτερα, στου Ταχυδρομείου

το κτίριο, τις Κυριακές, βλέπω και τις αργίες,

τις δούλες να μαζεύονται. Την θλίψη ενός αντίου

μοσχοπουλούν σε γέροντες που ξύνουν τις κοιλιές τους

κι αργοπεθαίνουν ευτυχείς βαθιά στις ηδονές τους.

Ξημέρωμα, ως είπα αργιών, απλώνουν την πραμάτεια.

Πολύχρωμα φλαμίγκο στη ξηρά που γυρνούν στις αλυκές κοπάδι.

Απ΄της δουλειάς την κούραση, σφαλίζουνε τα μάτια

κι ανοίγουν όταν γίνονται των κυνηγών σημάδι.

Στων Φοινικούδων το πλατύ ξαπλώνουνε δειλά.

Mέρος μιας τύψης γίνονται κι αμαρτωλή ματιά.

Κάποιες αφήνονται γλυκά στο χάδι του ανέμου.

Να της τρατάρει το φιλί, που είναι Κυριακή.

Άλλες εξανεμίζονται στου ανεμοδαρμένου

χρόνου που σπαταλήσανε. Ίσως και μια ζωή.

Κάτι απ΄ της μοίρα σκόρπισαν κι αντλούν απ΄τα όνειρά τους,

ότι φτηνό περίσσεψε μες στ΄ αναφιλητά τους.

Και φτάνει το απόγευμα. Η μέρα χτίζει δείλι.

Σιγά- σιγά μαζεύονται στα σπίτια που δουλεύουν.

Το σώμα ψάχνει μια γωνιά στο δώμα για να γείρει,

Καθώς δυο χέρια αισθάνονται κρυφά να τις χαϊδεύουν.

Ξυπνούν από τον λήθαργο και τις αυγές σιωπούνε

Και μέχρι να ΄ ρθει Κυριακή καμώνονται πως ζούνε.

Σηκώνονται με πόνο συνεχή, στην πλάτη μαντρωμένο.

Να ετοιμάσουν πρωινό, να πλύνουν, ν΄ απλώσουν,

του μάστρου το πουκάμισο να΄ ναι σιδερωμένο.

Πως είναι όλα στη σειρά με φόβο να δηλώσουν.

Ύστερα μια σκούπα θα κρατούν πάνω στα πεζοδρόμια

Και θα κοιτούν ότι  πετά και πράγματα παρόμοια. 

παρατήρηση του ποιητή: Από τις πλέον ευχάριστες στιγμές για μένα (πιστεύω και για δεκάδες άλλους που ασχολούνται με την ποίηση ή τον στίχο ) είναι όταν δημιουργούν απλά ποιήματα που περιγράφουν με μέτρο μία κατάσταση ή κάποια εικόνα . Σκεπτόμενος αυτό που κάποιοι συνδημότες, μου έχουν πει ότι γίνεται, πέφτοντας στην αντίληψή μου κάποια γεγονότα ίσως ασήμαντης αξίας τις Κυριακές ή τις Αργίες, ακόμα και διαβάζοντας σχετικά άρθρα στις εφημερίδες που κυκλοφορούν στην πόλη, σκέφτηκα να αναφερθώ με τον δικό μου τρόπο στις ΔΟΥΛΕΣ ΤΗΣ ΛΑΡΝΑΚΑΣ αν και αρχικά είχα σκεφτεί να δώσω άλλο τίτλο. Ο άλλος όμως τίτλος θα αναφερότανε σε όλες όσες ασχολούνται με το αρχαιότερο όπως λένε επάγγελμα του κόσμου, ενώ ο τίτλος που δόθηκε ανήκει στην συμπαθέστατη τάξη των ....δούλων της Λάρνακας, που ορισμένες εξ αυτών για να προσθέσουν στο εισόδημά τους, αναγκάζονται (!) στην ενασχόληση του ..πεζοδρομίου. Το αφιερώνω σε όλες αυτές τις γυναίκες ...