Κραδασμοί Ψυχής: Ποιητική Συλλογή της Ελένης Γ. Τυρίμου

γράφει ο Δημήτριος Γκόγκας

«Κραδασμοί Ψυχής» ονομάζεται η δεύτερη Ποιητική Συλλογή της κας Ελένης Τυρίμου, μετά το «Ανοικτό Παράθυρο» με την οποία την γνωρίσαμε το 2012. Χωρίζεται στις παρακάτω πέντε (5) ενότητες

• Κοινωνικά – Φιλοσοφικά
• Η μάνα- Οι αγνοούμενοι
• Επίκαιρα- Διάφορα
• Ερωτικά
• Στην Κυπριακή Διάλεκτο

στις οποίες, μέσα από τριάντα ένα (31) ποιήματα καταθέτει τους «κραδασμούς» της ψυχής της.

Σκοπός της Ποιητικής Συλλογής, όπως η ίδια αναφέρει είναι: «…να αφυπνίσει για ένα καλύτερο αύριο» Την επιμέλεια της έκδοσης είχε ο Δρ Γιώργος Κιτρομηλίδης, ο οποίος επισημαίνει  στον πρόλογο του βιβλίου ότι η Ποιήτρια: «Μιλά με παρρησία και έχει θαρραλέα φωνή»

Αξιοσημείωτο είναι ότι έντεκα(11) από τα έμμετρα ποιήματά της μελοποιήθηκαν από την ορχήστρα « Εξ Ακοής»

Ο αναγνώστης αυτής της Ποιητικής Συλλογής, είναι σίγουρο ότι θα την εξαντλήσει. Και ενώ θα προβληματιστεί πάνω σε θέματα που αφορούν στη ζωή όπως η οικογένεια, η αγάπη, η αδικία, η καταπίεση και ο πόλεμος, δεν θα δυσκολευτεί να κατανοήσει τα νοήματά τους. Εν ολίγοις δεν θα αναλογιστεί ούτε στιγμή: «Μα καλά τι θέλει να πει ο ποιητής;» καθώς ένα από τα κύρια χαρακτηριστικά γνωρίσματα της Ελένης Τυρίμου είναι η καθαρότητα και η διαύγεια της ποίησής της.

Από τις δύο (2) πρώτες ενότητες της Ποιητικής Συλλογής παραθέτουμε από  ένα ποίημα:

Κοινωνικά – Φιλοσοφικά

Μυρμήγκια

Ανάξιοι απέναντι στην ομοψυχία

Των μυρμηγκιών τη γενιά

Χαράξαμε, παραχαράξαμε

Δρόμους και μονοπάτια

Για το μεγαλείο

Απέναντι στα δικά μας μάτια.

Τώρα φτιάξαμε λεωφόρους

Στενά δρομάκια…

Χαθήκαμε στα πολύχρωμα τεχνητά φώτα

Μας τύφλωσαν οι τεχνητές μυρμηγκοφωλιές.

Ξεχάσαμε τη δική μας

Κατοικία εκεί στο χώμα

Έτσι, απλά, ταπεινά…

Η μάνα- Οι αγνοούμενοι

Ταυτοποίηση της Ταυτοποίησης

Αυτή η ντροπή, αυτή η ειρωνεία

Δεν ξεπλένεται με λίγα οστά

Σε ένα ξύλινο κουτί

Αυτό το αναξιόπιστο οστό

Δεν σβήνει το ουράνιο τόξο ενός

ανεκπλήρωτου ονείρου

Αυτό το ξύλινο  κουτί

Δεν χωρά τα τόσα χρόνια καρτερίας

αγωνίας, πόνου και δακρύων της πικραμένης

μάνας,

του πατέρα την οργή στο άδικο.

Πόση ντροπή στο διπλό και απάνθρωπο έγκλημα

ως ταυτοποίηση του θύματος!

Τι ντροπή, τι κοροιδία!

Όχι, Αδελφέ μου!

Στης ταυτοποίησης τα ραδιουργά έργα

των θυτών σου…

Δεν θα συμπράξω

Σε αυτό το ξύλινο κουτί

Με ένα αναξιόπιστο οστό

Δεν θα σε θάψω έτσι απλά, ψυχρά

παρά μόνο, όσο υπάρχω θα λέω!

Τι ντροπή! Τι ειρωνεία!

Πόσος εμπαιγμός

Σε αυτή την ταυτοποίηση…