[Βαριά ανασαίνει απόψε η νύχτα]΄/ Λαμπής Γιάννος

Βαριά ανασαίνει απόψε η νύχτα
και στην καρδιά μου μια μαύρη λύπη ανθίζει
Απ’ έξω από τη κάμαρα μου
με τρελαίνει ένα τριζόνι,
δεν λέει να κοιμηθεί κι όλο κλαίει,
σίγουρος είμαι! δεν είναι του σαλεμένου μου μυαλού,
άκου! Τ’ όνομα σου λέει.
Οι ώρες σέρνονται βαριές και βουβές
κι αντηχούν στο λιθόστρωτο
ψελλίζοντας όλα αυτά
που δεν τόλμησα ποτέ να σου πω.
Αγάπη μου! το πόσο μου λείπεις
δεν θα μπορέσεις να μάθεις ποτέ,
οι ώρες που μου χάρισες,
τα λόγια που μου είπες,
τα θυμάμαι ξανά
και σε κάθε συλλαβή
πικρό δάκρυ χύνω.
Αγάπη μου! στα στήθη πονώ
τα λόγια μου ακόμα μια φορά
κόπηκαν στο στόμα,
τόσα χρόνια χάθηκαν
έμειναν άνυδρα και έρημα χωρίς εσένα
Αγάπη μου!
με τα φιλιά σου ράνε με απόψε,
όπως ραίνουν ένα νεκρό
και να θυμάσαι, ήτανε γραφτὸ
εγώ να σ᾿ αγαπήσω, τόσο πολύ,
που καμμιά άλλη γυναίκα ποτέ δεν έχει αγαπηθεί.