Θέμα Αρτιμέλειας:Ποιητική Συλλογή του Μελέτη Αποστολίδη (Εκδόσεις Φαρφουλάς, 2013) (Αποσπάσματα)

ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΠΟΥ ΚΡΥΒΟΤΑΝ

μα ξάφνου εμφανίστηκε.
Είχαν περάσει πολλά χρόνια
κι ένα πουλί ψυχορραγούσε
στην παλάμη μου:
παλιό σημάδι απερισκεψίας.
Τίναξα το χέρι να φύγει
κι η παλάμη
έγινε πουλί
έτοιμο να πετάξει.
Τώρα πρέπει ν’ αποφασίσω:
είναι θέμα αρτιμέλειας.

 ΣΕ ΚΡΑΤΟΥΣΑ ΑΠ’ ΤΗ ΜΑΣΧΑΛΗ

σ’ εκείνο το πρώτο

-και τελευταίο- ταξίδι

επιστροφής.

Έριξες μια ματιά στο τοπίο.

«Το σχολείο μου», είπες.

Το χαμόγελό σου

έδειξε τα λευκά δόντια

που τόσο περήφανα

κρατούσες στα 82 σου χρόνια.

Ύστερα, στο πατρικό σπίτι,

με χέρι προτεταμένο

ζήταγες να ψηλαφήσεις

τα λιγοστά που ‘χαν μείνει.

«Τίποτε, μας τα πήραν όλα».

Και στο περβόλι φώναξες

κουνώντας απελπισμένα χέρια.

«Γιε μου, πού ‘ναι τα δέντρα μας;»

Κι εγώ,

μην έχοντας τίποτε να πω,

παίζοντας αδέξια

με τον πόνο σου,

αναζητούσα τεχνάσματα

να σε παρηγορήσω, μητέρα.

Η ΜΑΡΜΑΡΙΝΗ ΠΛΑΚΑ

παραμένει εκεί:

στα πόδια του μεγάλου βράχου

με το βλέμμα στραμμένο

στη θάλασσα.

Κι η όψη με τα σβησμένα ονόματα

κρατάει ακόμη

κάτι απ’ τη φλόγα

της μαρμαρωμένης μας ψυχής.

***
ΘΕΙΑ ΑΡΕΤΗ 

Αφήσαμε πέντε κλέφτες 
να μας ξεφτιλίσουν. 
Θα το πληρώσουμε όλοι, 
 λέγαν τότε στο καφενείο. 
 Μα έχει ο καιρός γυρίσματα. 
 Ό,τι ήταν για τους άλλους 
 έγινε και για μας. 
 Έτσι έμεινε να χάσκει 
 στους πέντε ανέμους, 
χωρίς πόρτες 
και παραθυρόφυλλα, 
 η ζωή μας. 

***

ΜΕ ΤΙΣ ΡΙΖΕΣ 

’Είσαι καλά;’ 
ρώτησε η φωνή πίσω μου. 
‘Καλά είμαι. 
Μια ζάλη ξαφνική, 
ακούμπησα να περάσει’, 
μουρμούρισα. 
 ‘Εμείς εδώ 
είμαστε απ’ την Αλέκτορα της Πάφου. 
Εσύ πόθεν είσαι;’ 
ρώτησε η φωνή. 
‘Απ’ εκεί’, είπα 
κι έδειξα 
 - μέσα απ’ τις φυλλωσιές της καρυδιάς - 
 το παραθύρι του πατρικού μου.


Κριτικές για το βιβλίο:

Άρθρο στην κυπριακή εφημερίδα Πολίτης (9/7/2013).
Γιώργος Φράγκος: "Ποίηση με "υπόγεια" βαθιά συνείδηση", εφ. Ο Φιλελεύθερος (4/11/2013)