Όλοι ειν’ απλά περαστικοί / Ειρήνη Ανδρέου

Κρατούσα την ψυχή μου στην χούφτα μου
κι έτρεχα ασθμαίνοντας , ματωμένη,
με ένα τεράστιο "ΓΙΑΤΙ" να μου καίει τα σπλάχνα.
Ύψωσα το βλέμμα μου, μα το χαμήλωσα .
Χιλιάδες κραυγές , χιλιάδες ΓΙΑΤΙ κει πάνω.
Το μαχαίρι καρφωμένο βαθιά στην πληγή.
Πονούσα, αβάσταχτα πονούσα... κρύωνα.
Άρπαξα κάποιον απ το μανίκι, με έσπρωξε..
Έπεσα χάμω...άπλωσα τα χέρια για βοήθεια...
Κάποιος με κοίταξε βιαστικά , κοντοστάθηκε..
Γνωστός μου φάνηκε…αδελφός, φίλος, εραστής;
Βιάζομαι μου είπε, θα κλείσει η τράπεζα...
Κουλουριάστηκα στο χώμα… άρχισε να βρέχει…
και δώστου το ΓΙΑΤΙ μαχαίρι να γυρίζει στην πληγή.
Πού πήγανε , πού χάθηκαν οι φίλοι, οι δικοί.
όλοι αυτοί που έδινα…..έδινα….. έδινα……έδινα….
Πόσους αιώνες έμεινα εκεί , δεν ξέρω.
Ξαφνικά ένιωσα δυο χέρια να μ’ αγγίζουνε στους ώμους.
Σήκωσα το βλέμμα κι αντίκρισα ένα άγνωστο πλάσμα....
Τα μάτια του μόνο κάτι μου θύμιζαν, είχαν μια θλίψη..
Μα ήταν γεμάτα από αγάπη. «Ποιός είσαι;» Τον ρώτησα.
"Εσύ", μου απάντησε , σε έχασα ,ήσουνα αλλού"...
Μου άπλωσε το χέρι, το άρπαξα και στάθηκα στα πόδια.
«Μάζεψε και τα κομμάτια της ψυχής σου , μου είπε...
Μόνοι μας δεν τα συναρμολογούσαμε πάντα;»
Σκύβω να τα μαζέψω, τα κοιτάζω ,το ξανασκέφτομαι…
Σηκώνω το πόδι και τους δίνω μια γερή κλωτσιά .
Πάμε, του λέω. Μόνοι μας. Εγώ κι εσύ απ’ την αρχή
δίχως τα «πώς» και τα «γιατί».
Δεν έχει νόημα… όλοι είν’ απλά περαστικοί ...
Για κοίτα ποιος βγαίνει απ’ την τράπεζα ; Κοίτα, μας χαιρετά.
Πάμε,! Έκλεισε κι η τράπεζα της καρδιάς μου….

Από το βιβλίου ΦΤΟΥ ΜΑΣ.. με αγάπη "
κεφάλαιο " Της ψυχής μου η κραυγή"