Της νύχτας το όνειρο τέλειωσε στο ξημέρωμα
Χαθήκαν οι προάγγελοι
που φέρναν ερχομό μιας καινούργιας αυγής.
Καλοκάθησε το σκοτάδι στην κάθε ίνα του κορμιού,
που μας καρφώνει εκεί!
Στην δειλία μας που δεν πρόσμενε πιά.
Κι ας ήταν η αλλαγή ,μια κίνηση μακριά μας
Φιλακισμένη με δεσμοφύλακα τνο φόβο να καραδοκεί.
Να επιτηρεί την κάθε σκέψη,
Δολοφόνος στην κάθε απόφαση.
Κι εσύ! Κλεισμένη στα τείχη
του αλλιώτικου κόσμου που ονειρευόσουν .
Φυλακισμένη στις ελιόπιττες
της νοικοκοιροσύνης που κερνούσαν την διαφορά σου
Κάθε μπουκιά κι ένας κρίκος να αλυσοδέσει
την ψυχή στην καθημερινότητά σου
Στο κάτι που δεν ήσουν
Να την δελεάζει να αγκαλιάσει την συνήθεια
(Τόσο πιο εύκολο)
Κι όμως διψούσες για το θάρρος
Να φωνάξεις την διαφορά του δικού σου έργου
Διψούσες να σπάσεις τις αλυσίδες
να ξεχυθείς εναντιωμένη στο “δεν μπορείς”.
Να αποδείξεις σε σένα “θα μπορέσεις”
Σε πνίγει το εύκολο στην προσωρινότητά του .
Το δύσκολο σε μαγνητίζει
κι αποφασιστικά αρχίζεις αγόγγυστα
το ανέβασμα στον ανήφορο μοναχός
Να κυνηγάς τον ανεμόμυλο
της τελειότητας που ονειρεύεσε
Μαρούλλα Παναγου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου