Όνειρο άνοιξης... / Ανδρέου Ειρήνη

Χρόνια και χρόνια περιμένω
και ας μην ξέρω τι καρτερώ,
πέφτω, σηκώνομαι μα επιμένω,
κυλάει ο χρόνος σαν το νερό...

Σαν το ποτάμι κι εγώ στην άκρη
τα όνειρα μου με προσπερνούν…
δέντρ' ανθισμένα τα καλοκαίρια
και τα φθινόπωρα φυλλοροούν.

Φύλλα στον άνεμο, και πάνε
μες στο ποτάμι τα παίρν' η βροχή
κι έρχεται η άνοιξη και μου γελάνε
και ξαναρχίζω απ’ την αρχή.

Χρόνια και χρόνια περιμένω
τι περιμένω, το ξέρω θαρρώ:
κάτι άπιαστο κι' αγαπημένο,
όνειρο άνοιξης αλαργινό.