ΠΡΟΣΑΥΚΟΝ / Κυριάκου Νεοκλής

Στο χωριό για να γεννήσει η κότα
Η όρνιθα όπως τη λέγαμε αρχαία
Ελληνικά, της βάζαμε ένα πρόσαυκο
Πρόσαυγο κατά το ελληνικότερο, διότι
Το γάμμα εμείς εδώ το κάνουμε κάππα
Ή το απαλείφουμε τελείως όπως αντί
Τηγάνι λέμε τηάνι...
Την αυγή λόγου χάρη τη λέμε αυκήν
Ή το χάραμαν του φου, όχι του φωτός
Έτσι είναι η γλώσσα, κι άστους να λένε
Για διαλέκτους και τοπικές λαλιές
Που λέτε, οι ποιητές όπως εμείς βάζαμε το
Πρόσαυκο, ομοίωμα δηλαδή αυγού
Για να κάτσει η κότα να γεννήσει το δικό
Της, βάζουν ένα άλλο ποίημα, έναν άλλο
Ποιητή κι ας το καταλαβαίνουν μερικές
Φορές κι ας μην το καταλαβαίνουν άλλες
Πάντως χωρίς πρόσαυγο αυγό δεν γενιέται
Είν΄αυτό που συνηθίσαμε να λέμε, «στην
Τέχνη δεν υπάρχει παρθενογένεση».
Βέβαια τώρα που το γράφω θυμήθηκα
Την παρθενοραφή, συνήθη τακτική των
Παλαιών καιρών όπως διορθώσουν τη
ζημιά αφού ο μέλλων γαμπρός ήθελε
Πέϊ χαλί, παρθένα, ήθελε αυτός νάναι
Ο πρώτος που θα διεκόρευε την μέλλουσα
Σύζυγο κι ας είχε αυτή προηγουμένως
Δωρίσει το πρωτείο σε άλλον αγαπητικό.
Έτσι είναι τα ήθη και τα έθιμα κι ούτε οι
Ποιητές δύνανται να ξεφύγουν ούτε κανένας
Εκτός οπως λέει κι ο αρχαίος φιλοσοφος
Κι αν είναι κάποιος είτε θηρίο είτε θεός...

Πέϊ χαλί:τούρκικης προέλευσης, με το ζόρι
Υποχρεωτικά.