ΠΕΡΑΣΤΙΚΗ / Γιαννίδης Λευτέρης

Ήρθες μιαν ώρα μοναχιά σα διαβατάρικο πουλί, 
που φεύγει, ξέροντας γοργά που θα σημάνει ώρα χειμώνος,
κι άπλωσες πάλι τα φτερά και πέταξες μακριά πολύ.
- Κι έμεινα μόνος!

Ω! να΄ ταν τ΄  όνειρο ξανά να ζούσα το περαστικό, 
που΄ ρθε και μου ΄φερε γλυκά στον ύπνο μου το χάιδεμά σου
- κι ας ήταν όμοια αγάπη μου, καθώς και πρώτα, βιαστικό
το πέρασμά σου. 

Βήματα στην άμμο: 1937