Μαγνάδι αχλής εσκέπασε τ’ ολόγιομο φεγγάρι
και ιαχές φρικιαστικές σκορπούσε ο αγέρας
την ώρα π’ αναδύθηκε η κόρη η πανώρια
κρατώντας στην παλάμη της τ’ Ονήσιλου την κούτρα.
Με πέλματα ακάλυπτα και βλέμμα εξημμένο,
βαρύθυμα διέσχισε το σώμα της πατρίδας
-μετρώντας τραύματα βαθιά, μνηστήρων σιχαμένων-
κι αφορισμούς θανατερούς συνέθετε η ψυχή της.
Στις παρυφές κόρφου τραχύ απόπληχτη εστάθη
κι ατένισε σ’ ακρώρεια αιμόφυρτο Δεσμώτη ˙
λαό που, αιώνες, λύτρωση κι ανασασμό γυρεύει.
Δακρυρροούσα έπεσε στης Γης της την αγκάλη
κι όρκο βαρύ κατέθεσε στο ματωμένο χώμα:
«Τη Λευτεριά γοργά θα βρω και πίσω θα την πέμψω
κι όσους μακριά την έστειλαν μεμιάς θα ξεπαστρέψω!»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου