Το Αστικό Σκούντημα / Χρίστος Τσιαήλης

Στο καράβι φόρτωσα γιους, κόρες και εγγόνια. Κάποιοι στην πλώρη στάθηκαν, στην πρύμνη άλλοι. Άλλοι μπροστά αγναντεύουνε περαστικούς, οι πίσω ποδηλάτες. Γυρνάμε σε τετράγωνα ετούτη τη θάλασσα, πορεία σεσημασμένη. Εθνική παρέλαση στη λεωφόρο απέναντι. Να κατέβω. Μα δεν μπορώ, σε ετούτα τα βρώμικα νερά των υπονόμων δεν θα πατήσω. Φώτα τροχαίας  - κόκκινο -  Μα το καράβι δεν ξαναξεκινάει. Τετράκοπος άπανη, στα κτίρια κτυπάμε τα κουπιά, μα πια δεν προχωράμε. Οι κόρες κάτω τα καρφώνουνε, μα άμμο πια δεν βρίσκουν, μον ένα μαύρο υλικό σκληρό. Το τελευταίο δόρι πριν τραβήξω να τρυπήσω τη σημαία απέναντι, «Ιάσονα!» με σκουντάει η Βενετία.

Απόσπασμα από την Συλλογή: Εκατόλεξο με ίχνος διαλόγου