Μνήμη Ριζοκάρπασου / Κυριάκος Σαμάρας

Σ’ ακολούθησα γλυκιά θύμηση
στους βράχους και στις αμμουδιές
τις αγιασμένες τ’ Άη Φίλωνα.
Εκεί που βρίσκαμε τις ψηφίδες
με τα χίλια χρώματα
να λάμπουν στις ψυχές μας.
Εκεί! Μ’ έναν ήλιο πελώριο
να κοιτάζει κατάματα
τις αρχαίες πέτρες…
Σ’ ακολούθησα γλυκιά θύμηση
στην Αφέντρικα
ντυμένη με το όνομα του μύθου
ν’ αναβλύζεις μέσα απ’ τους
αιώνες της σιωπής σου.

Δεν είν’ αλήθεια πως
οι μνήμες μας πέθαναν!
Είναι πολύ πιο ζωντανές
από τα ψεύτικα χαμόγελα
των δυνατών της γης!

Τις ακούμε κάθε πρωί
που τα λευκά γαλάζια
πουλιά
στο μικρό σου νησί
απέναντι στο Κάστρο
μας ξυπνούν
κι είναι σαν ν’ ανασταίνονται
οι ψυχές μας,
σαν να αγκαλιάζουν το σώμα σου
Ριζοκάρπασο,
με το γιαλό και τους βράχους σου,
τις πέτρες και τ’ αρχαία δέντρα σου,
τα κοχύλια και τα πρόσωπα
που εσύ ζωγράφισες
στη μνήμη μας!

(Ιούνιος ’93)