ΕΚ ΤΟΥ ΣΥΝΕΓΓΥΣ (απόσπασμα)

Ανάδρομα πορεύεται το σώμα σου

Εμπορεύεται αναπόδραστα

Αν σου δώσω ένα μήλο θα μου δώσεις πίσω το φίδι;

Παιδί στο προσφυγόσημο

Παιδί στο προσφυγόσημο

ξυπόλυτο σαράντα χρόνους 

ρακένδυτο και δακρυσμένο

πλάι στο συρματόπλεγμα

θέλει ελεύθερο να περπατήσει 

να ζήσει θέλει

να ξεκολλήσει επιτέλους

την παιδική ψυχή από το έρεβος 

Εκατομμύρια γράμματα συνόδεψε

σε φάκελους σημαδεμένους

Δεν ωφελεί

Αλήθεια 

Απερίσκεπτα 

Απενεργοποίησες τη μνήμη 

Αδρανοποίησες τη φωνή 

Ακύρωσες τη ζωή σου 

Αρνήθηκες 

το Α το στερητικό 

στη λήθη να προσάψεις

Φοβήθηκες μη γίνεις αλάτι 

σαν τη γυναίκα του Λωτ

πρόσφυγες

Διανύεις αποστάσεις επί τόπου 

κρατώντας πυξίδα ένα μισοφέγγαρο ήλιο 

που ανατέλει και δύει μαζί σου 

Φαύλη ανακύκλωση ευχών 

Του χρόνου στα σπίτια μας

Του χρόνου στα σπίτια μας

Του χρόνου

Ποιου χρόνου;

Πορεύεσαι

Εναποθέτεις ελπίδες

Μνήμες ανακαλείς

Πορεύομαι πλάι σου καιρό

Δεν ξεχνώ αλλά ούτε και θυμάμαι 

Λήδρας

Πέραν του οδοφράγματος 
χρόνος ανάδρομος
χώρος αλαλάζων
ουρανός πλατύτερος
μνήμη αιχμηρή 
Η χώρα ενδότερη 
στρώματα ιστορίας
σώματα μυθολογίας
χώματα και ονόματα
Εκεί 
η πατρίδα ψυχή
πτώμα σε Προκρούστειο κλίνη

Τραγική ειρωνία

Όσο κι αν το προσπάθησα 
να ξεχωρίσω δεν κατάφερα
αν ήταν αλλοθρήσκων 
ή ομοθρήσκων οι καρδιές
που κάποια χέρια σκάλισαν 
σε τοίχο στη μοιραία πόλη 
Επέζησαν εντούτοις
του πολέμου

Το ιερό ψωμί

Εγώ θα επιμένω 

να ζυμώνω τις μνήμες μου 

με τις γροθιές

Μεσαορία

κι εσύ 

αλώνιζε τα ματωμένα στάχυα

και κράτα σπόρο καθαρό 

αντίδωρο και πρόσφορο 

για τους επόμενους

Αμμόχωστος

Για να σε λησμονήσω 
ξαπλώνω στην άμμο σου 
και μαεύω φωτόνια 
Ύστερα τα αλείβω
με ευλάβεια στο δέρμα μου 
Μικροσκοπικά αστέρια 
φυτρώνουν εντός μου
και τότε ανατέλλω
μηδενικά φορτισμένη 
πανδέκτης και πανσέληνος αλλού 
Μα δε σε λησμονώ

Ελευθερία

Τώρα εξηγείται 

η απουσία της

εδώ και χρόνια 

από τις παρελάσεις

Είναι νεκρή 

και όχι λιποτάκτης 

όπως νομίζαμε 

Δεν είδαμε ποτέ

ή αγνοήσαμε 

τη σφαίρα 

στο στήθος της 

Εφονεύθη 

Ας μην την περιμένουμε 

Ας περιοριστούμε μόνο 

στην κατάθεση στεφάνων 

Αιώνες τώρα 

Περιμέναμε την Άνοιξη 
και την Ανάσταση
Λησμονήσαμε 
ότι προηγούνται 
αιώνες τώρα 
η προδοσία 
και η σταύρωση
Αιώνες τώρα 
Πόντιοι Πιλάτοι 
και Ιούδες
Αιώνες τώρα 
μας φιλούν

Ζητείται Πατρίς 

Πυκνή κίτρινη

αφρικάνικη σκόνη

κρύβει τον ήλιο

σε μια πατρίδα

χωρίς ουρανό

Κι εμείς 

ενδοτικοί σπουργίτες

αναμεταδίδουμε 

φλυαρίες χελιδονιών 

και λοιπών αποδημητικών 

για δήθεν ερχομό

της άνοιξης