Η ώρα της μοναξιάς / Γιάννος Λαμπής

Ήρθε και πάλι απόψε η ώρα, την καρτερούσα,
π’ απλώνονται ίσκιοι στη κάμαρα μου.
Με βρήκε καθισμένο στη ψάθινη καρέκλα
μπροστά απ’ το τραπέζι το παλιό.
Δυο πιάτα και δυο ποτήρια με κόκκινο κρασί γλυκό
και στη μέση ένα κερί ν’ αχνοφέγγει,
με τη πόρτα πάντα ανοιχτή.
Κανείς όμως δεν μπαίνει,
μονάχα σκόρπιοι ψιθύροι απ’ τον κήπο,
κι εγώ το ξέρω, δεν είναι άνθρωποι,
κουβέντες είναι μεταξύ των λουλουδιών,
και γέλιο μοναχικών, σάπιων, νεκρών ψυχών.