Μοιρολόι- Διαμαρτυρία της Ανδριανής Σουρή

Μικρό παιδί, σ΄ ελληνικό νησί

νεκρό στην αμμουδιά, αέρας το φιλά,

ο ήλιος το μοιρολογεί, το κύμα το χαϊδεύει.

-Αγόρι μου, παιδάκι μου

που ΄ναι το σπιτικό σου;

Η Μάνα σου, ο Κύρης σου

αφύλακτο σ΄ αφήσαν;

Κι ήρθε ο Άδης σ΄ άρπαξε,

δίχα να τον προσέξουν.

Μικρούλι κι ολομόναχο, πως βρέθηκες εδώ;

Οι νύχτες απορούν, οι μέρες το ρωτάνε.

-Ο πόλεμος,

σκότωσε και ερήμωσε

ότ΄ είχε κι αγαπούσε.

Με δίχα τους γονείς

βρέθηκε ξαφνικά,

στης προσφυγιάς τους δρόμους.

Απόκαμε, κουράστηκε,

μα πού Μανούλας αγκαλιά,

πουλάκι να κουρνιάσει;

Μπήκανε στην Τουρκία.

Σύγχυση, χαλασμός,

χιλιάδες πρόσφυγες,

πόνος χειροπιαστός,

πεινούσαν και διψούσαν·

ανεπαρκή τ΄ αντίσκηνα

κρύωνε, έκλαιγε

του ΄λείπαν οι δικοί του.

Σε φουσκωτό, προορισμός η Ευρώπη

Αχόρταγη, τους καταπίνει η θάλασσα,

και…

να το παιδί, σ΄ ερημικό νησί,

στην άμμο ξαπλωμένο.

Μια πεταλούδα περαστή,

στάθηκε μια στιγμή,

πετάρισε στο μάγουλο

το νεκροφίλημά της.

Κρινάκια του γιαλού,

του κάμπου παπαρούνες,

με ευωδιές με πέταλα

σκεπάστε τ΄ αγγελούδι.

Ελάτε νύφες του νερού

νεράιδες του δάσους

κύκλο και τραγουδήστε του,

άκλαυτο κι ακανάκευτο,

μη φύγει απ΄ τον κόσμο.

Ντρέπεται ο ήλιος κρύφτηκε.

Τα σύννεφα τον σκεπάζουν.

Μουντός ο ουρανός,

Δάκρυα ψιλοβρέχει…

Ο άνεμος φυσά,

ρωτά, ξαναρωτά,

γιατί τόσα παιδιά,

κακοποιούνται, χάνονται,

συχνά εκτοπίζονται,

χιλιάδες και πεθαίνουν;

9.03.016

Σ΄ όλα τα αδικοχαμένα

παιδιά του κόσμου.