ΤΑ ΤΕΙΧΗ ΤΗΣ ΛΕΥΚΩΣΙΑΣ

Αυτά τα τείχη, 
που μας κυκλώσανε σαν αιχμηροί πλόκαμοι χταποδιών, 
αυτά τα τείχη, 
που μας σταθήκανε κλουβιά κι απολύτρωση κι ελπίδα, 
αυτά τα  τείχη, 
που δώσανε τροφή στα πολιορκημένα παιδιά
και καγχάσανε στη μανία των τούρκικων κανονιών.
Πόσοι σκλάβοι κι ελεύθεροι τα ποτίσανε
με τον ίδρω τους και με το χρυσάφι της Βενετιάς;
Τώρα πια ξεπεράστηκαν και τανύσαμε
τους πλοκάμους στη πεδιάδα, 
και τώρα την Άνοιξη δεν έμεινα παρά τα λουλούδια
και τα Τουρκάκια, ξυπόλυτα να σκαρφαλώνουν 
στις γκρίζες πέτρες των ερειπίων. 
Έτσι κι οι σκοποί κι οι φιλοδοξίες μας
ξεπερνιούνται ανεπαίσθητα , ακριβώς λίγη ώρα
πριν από την τελική τους εκπλήρωση, 
και τρέχουμε σ΄ αναζήτηση νέων οριζόντων, 
και χτίζουμε μεγαλύτερους κύκλους, 
όπως τις πέτρες που πέφτουνε μέσα στη λίμνη
και διαγράφουνε κύκλους ατέρμονους, 
ωσότου σβηστούνε στην ανυπαρξία του τέρματος.