ΣΤΟ ΤΑΞΙΔΙ

Σαν τη φρεγάτα π΄ όλο περηφάνεια
απ΄  το φτωχό λιμάνι ξεμακραίνει 
καμαρωτή, γιομάτη από ζωντάνια 
είν΄ η κοπάλα τούτη που διαβαίνει.

Σαν τη γαλέρα που κεχύθη 
και φούσκωσαν τ΄ άσπρα πανιά της 
έτσι τ΄  ανέγγιχτά της στήθη 
μεστώσαν στην αποθυμιά της. 

Κι ούτε καν στέκει να κοιτάξει
το λιμανάκι πόχει αφήσει.
Ποιος το γνωρίζει που θ΄ αράξη 
μέσα στ΄ ονείρου το μεθύσι. 

Καρδιά της κόρης που δεν ξέρει
κι ούτε καθόλου λογαριάζει 
το κύμα τι μπορεί να φέρει
κι ο ουρανός το πόσο αλλάζει.

Ω νάταν τρικυμι΄ αν έρτη μαύρη 
πρι σκοτεινό βυθό αντικρύσει 
στου γυρισμού το δρόμο ναύρη
το λιμανάκι πόχει αφήσει!