ΤΟΥ ΒΟΥΦΑΒΕΝΤΟ Η ΡΗΑΙΝΑ / Χατζηζαχαρία Άντρη

 

(Τι λέει η παράδοση)

Κορώναν είσιεν στα μαλλιά

δκιαμαντοστολισμένη

Ρήγαινα στα ανάκτορα

μα' τουν φαρμακωμένη

Στου Βουφαβέντο το βουνόν

για τζιείνην σουρουπιάζει

ράισεν η καρτούλα της

τζιαι βαριαναστενάζει

Η βάγια ξέρει μα σιωπά

τζ' ο βασιλιάς λυπάται

ο φόος ποτυλίεται

τη νύκτα που τζιοιμάται

Ήρτεν αρρώστεια

τζ' ήβρεν την

λέπρα που δεν γιανίσκει

που το παλάτι δεν φεύκει

ούτ' έξω νεφανίσκει

Για συντροφκιάν εφέραν της

μέσα στ' ανάκτορο της

σιιλλούιν τ' ομορφόττερον

να τόχει στο πλευρό της

Μιάλην είσιεν ποταμοσιάν

κάτω που το παλάτι

τζιαι το σιιλλίν επήαινεν

που ένα μονοπάτι

Ηταν νερό τρεχούμενον

που το Θεό δοσμένο

ποιος εκρυφοπελλέτησεν

τζ'ήβρεν το αγιασμένο;

Τζιειμέσα βούτταν το σιιλλίν

σιγά- σιγά γιατρεύτην

ασκόπησεν η Ρήαινα

τζιαι ταπισόν του ππέφτει

Ήταν νερόν ιαματικόν

σαν κολυμβήθρας δρόσον

κάθε πικροξημέρωμαν

ελούνετουν καμπόσον

Την λέπραν πιον εξίλειψεν

την τρισκαταραμένη

τζιαι βρέθηκεν ανόρπιστα

ναν νεκραναστημένη