Γεναίκα... Αργυρώ Αντρέου (Χριστιανού).

Στον ουρανό εδείκλησα

μία νύχτα με φεγγάρι

τζιαι άμπλεψα μιάν ζωγραφκιά

π' είσιεν γεναίκας χάρη.

Πεντάμορφη τζιαι λυγερή

γλυτζιά μαυροματούσα

μ' έναν στεφάνι στα μαλλιά

τζιαι ζαφειρένια λούσα

που εξισιείλιζεν στο φώς

τζι' άγιαζεν η μμαθκιά της

τζι'η αγκαλιά της ουρανός

τζι' η ελπίδα στα παιθκιά της.

Τα μαύρα μάθκια της ψυσιής

πολλά εν που θολώνα

τζι ' ήτουν της γής η δυνατή

τζι' η θυλητζιά κολώνα.

Τριανταφυλλένιο άρωμα

στα φύλλα της καρκιάς της

τζι' η αγάπη της ναν ιερόν

το ρόδον της μαθκιάς της.

Τζιαι ρώτησα τον ουρανό

μάρτυρας το φεγγάρι

ποιά εν που τούτη η θεά

με την γρουσσήν την χάρη;;;;

Τζι' ο ουρανός φωτίστηκε

ευτύς να φανερώσει

ποιά εν που τούτη η θεά

τζι' απάντηση να δώσει.

Στον κόσμον εν η Παναγιά

με άριστα το δέκα

τζι' εν η στοργή της η μαγιά

της γής σας, η γεναίκα....