Είκοσι Ιούλη ,
μέρα φοβερή,
άδοξη ώρα που
'γινες χολή,
κλεμμένη
εικόνα, σπασμένο γυαλί,
κόσμος ακόμα
σκληρός σαν καρφί.
Είκοσι Ιούλη,
μέρα τρομερή
μισή ψυχή,
μισή φωλιά η γη,
δίχως τον
άντρα, χαμένο παιδί,
είκοσι πίκρες
θωρείς σκυθρωπή.
Σφίγγεις στα
χέρια την τόση ντροπή,
άδεια γωνιά,
μισή καρδιά κι αυτή
σε ξένους
δρόμους πλανιέσαι σκυφτή,
σέρνεις θυσίες
κι αιμορραγείς.
Πέτα τη
ματωμένη σου ποδιά,
χρωστάς λίγο
αέρα στα πουλιά,
μια φούχτα
χώμα στα μικρά παιδιά,
τα χείλη ας
φωνάξουν λευτεριά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου