[Ξεύρεις γιατί ’ν’ ο πόθος φτερωμένος]

Ξεύρεις γιατί ’ν’ ο πόθος φτερωμένος

και με τα πλουμιστά φτερά γυρίζει;

Γιατί κανένας π’ αγαπά σιγίζει

ουδέ ποτέ ο νους του σιγισμένος.

[...]

Ξεύρεις γιατί έν γυμνός; Γιατί χοχλάζουν

με στο κουφάριν όλοι που ποθούσιν

κι αξάφτουν όσ’ είν’ να ’ν’ στην δούλεψήν του.

Δοξιότην ξεύρεις γιάντα τον λαλούσιν;

Γιατί πληγώνει ’που μακρά το δειν του

τούς αγαπούν και κάμνει τους και βάζουν.

Μωρόν παιδίν το φτιάζουν,

γοιον τον θωρείς εδά ζωγραφισμένον

γιατ’ οι ποθούν έχουν τον νουν χαμένον.

                Από:  Κώστα Μόντη, Ανδρέα Χριστοφίδη, Κυπριακή ανθολογία,  1965.