Νησί / Άντρια Γαριβάλδη

Ήσουν απλό, μοναχικό νησί,

σαν περιστέρι του Μαγιού

που πρώτη του φορά

άνοιγε τα φτερά στο πέλαγο,

στέλνοντας ήχους και ζωής παλμούς

στης Μεσογείου τις αγκάλες.

Εκεί βρίσκεσαι ακόμα

φύλλο χρυσοπράσινο,

στης θάλασσας την κόχη,

κάθε καντούνι κι ένα μήνυμα,

κάθε γωνιά σου θησαυρός προγόνων.

Σε τούτο δω το στίγμα του αιώνα

βαριά χτυπά ο βοριάς την πόρτα σου και πάλιo

τώρα τ' αηδόνια έχουνε σωπάσει

κι οι σπίνοι χώθηκαν στα πεύκα τρομαγμένοι.

Στη Σαλαμίνα,

ψυχή δε βρίσκεται καμιά,

ο Δίας μόνος βασιλεύει,

τ' αγάλματα αφουγκράζονται

απόμακρες κουβέντες λυτρωμού του Ευαγόρα .

Πέτρινα μάτια

καρφωμένα στον ορίζοντα,

κάποιο καράβι

της γαλάζιας μάνας περιμένουν,

καινούργια χρώματα να φέρει

στις άχρωμες φιγούρες τους,

και τις κραυγές του 'Aδη να μερέψει.

Προσμένει η πράσινη κοιλάδα

του Μόρφου

με τις κατάφορτες πορτοκαλιές

όπως τις ξέραμε παλιά,

χωρίς τη γεύση του καπνού

και τη μαυρίλα πού 'σπειραν οι βόμβες

πεισμώνουνε τα δέντρα μας μη μαραθούν,

να μην αφήσουν ξένο χέρι να τα κλέψει.

Απορημένοι οι Σόλοι ονειρεύονται

στο θέατρο να ζήσει η Μήδεια και πάλι.

Διψάει ο χρυσαφένιος κάμπος της Μεσσαριάς

για ένα φθινόπωρο πιο δροσερό,

την όμορφη πατροπαράδοτη ποδιά

οι κόρες να κεντήσουν.

Και η Κερύνεια , το προπύργι του βορρά,

δόξες παλιές της νοσταλγεί

τα χρόνια που 'φυγαν μοιρολογώντας,

της προσφυγιάς τα δάκρυα μαζεύοντας

απ' τις πλαγιές του γέρικου βουνού

που σιωπηλά κυλούν και σμίγουν με το κύμα

γύρω από το κάστρο.

Αδημονεί απόμαχος ο γέροντας

μην τη στερνή πνοή αφήσει πριν την ώρα του,

με τη ματιά κρεμάμενη στον Πενταδάκτυλο.

Ποιες άλλες θυσίες ζητά η ατέλειωτη τούτη νύχτα;

Λαχταρούν μαυροντυμένες οι κυράδες

στην πονεμένη αγκαλιά τους να σφαλίσουν

τα παλικάρια τους ξανά.

Και το μικρό το προσφυγόπουλο ορκίζεται,

απ' την ορμή της ιστορίας φλογισμένο,

τα χώματα και πάλι να πατήσει

τα ποτισμένα

με τον καυτό ιδρώτα των παππούδων.

Είναι η Κύπρος,

που χρόνια τώρα θρηνεί

τη μοίρα των αδικημένωνo

σκύβει, σκοντάφτει, γονατίζει

μπροστά στο σιδερένιο σκαλοπάτι των εθνών,

βογγάει σέρνοντας τα μολυσμένα χρόνια,

βοήθεια, βοήθεια κράζει...

αίμα η βροχή

στη γη των Αχαιών.

Θεοί των πατέρων μεριμνείτε,

το άγιο τούτο χώμα λυπηθείτε,

τ' αδέλφια μας ποτέ μη λησμονείτε,

είναι λαός περήφανος και περιμένει,

είναι...

της Αφροδίτης το νησί!