Σέ διάπλου ὀνείρου
ταξιδεύω
μέ καράβι ἀρχαῖο
συναντῶ βυζαντινά τρόπαια
σέ ἀκτές μ’ ἀροδάφνες
ἔμβρυα σέ πύθους προϊστορικούς
πού δέ γεννήθηκαν ἀκόμα
τειχιά κάθετα
κάστρων ἀναγεννησιακῶν
συμπλέω μέ δελφίνια
πού θεοί τά ἱππεύουν
ἀκολουθῶ ταύρους καί ζαρκάδια
πού κολυμποῦν
μέ καταγωγή Μικρασίας
ἀπ’ Ἀνατολή σ’ Ἀνατολή
ἀπό Βορρά σέ Βορρά
Ταξιδεύω πλοηγός
ἀνέμων πού ὑπόσχονται
σέ φορά μίσους
νά μήν ξεμπαρκάρουν
ξανά ἀπ’ τό ἀσκί
Πατριάρχες εὐλογοῦν
μέ μανδύες σάν βουνῶν πλαγιές
τ’ ἀκρογιάλια πού ἔφυγαν
τ’ ἀκρογιάλια πού θἄρθουν
Σέ διάπλου ὀνείρου
ταξιδεύοντας χαρτογράφω
σάν νιογέννητος γεωγράφος
σάν ἀρχαῖος Ἀναξίμανδρος
νοερές εὐλογίες τυφλῶν ποιητῶν
σέ σχῆμα ἰχθύος
σέ σχήμα νησιοῦ, τοῦ δικοῦ μου νησιοῦ
Τελετή το ταξίδι εὐπλοίας
πού ἀτέλειωτη μένει
σάν ξυπνῶ
ὑμνωδία πού χάνει τή φωνή
κι’ ἡ λειτουργία μαρμαρώνει
σάν ξυπνῶ
ὁ πλωτάρχης ἐγώ τοῦ ὀνείρου
ὁ φυγάς
ὁ φευγᾶτος
ὁ πρόσφυγας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου