Απόψε κρατώ στα μπράτσα
τα σπλάχνα
μιας ολόκληρης γενιάς…
τα σπλάχνα
μιας ολόκληρης γενιάς…
Δεν έχω λόγο να λυπηθώ
κανένα από εμάς…
κανένα από εμάς…
Έζησα ανάξια
κάτω από
μια προπέλα
που είχατε
με τόσες φοβίες
ηλεκτροδοτήσει…
κάτω από
μια προπέλα
που είχατε
με τόσες φοβίες
ηλεκτροδοτήσει…
Απήχθη στην πορεία
απ’ τα οράματα σας
και βιάστηκα
ασταμάτητα
στο πανδοχείο της ύλης…
απ’ τα οράματα σας
και βιάστηκα
ασταμάτητα
στο πανδοχείο της ύλης…
Πλανεύτηκα από την ηθική σας
και εξαγόρασα την σκέψη μου
για περισσότερα αγαθά…
και εξαγόρασα την σκέψη μου
για περισσότερα αγαθά…
Πίστεψα στα ευαγγέλια της κρίσης
κι έγινα το ίδιο κτήνος με σας…
κι έγινα το ίδιο κτήνος με σας…
Μεγάλωσα
όπως διατάξατε
μα θα αρνηθώ
να με πιστέψουν…
όπως διατάξατε
μα θα αρνηθώ
να με πιστέψουν…
Κρυφά
θα ελπίζω
να βανδαλίσουν
το τάφο μου
και κρυφά
θα περιμένω
να ψιθυρίσουν
στο κρανίο μου…
θα ελπίζω
να βανδαλίσουν
το τάφο μου
και κρυφά
θα περιμένω
να ψιθυρίσουν
στο κρανίο μου…
Πως δεν θα γίνουν
ποτέ μα ποτέ
σαν κι εμάς…
ποτέ μα ποτέ
σαν κι εμάς…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου