Σα μια σταγόνα διαλυμένη
μέσα στην κάψα του μεσημεριού
φέρνεις στα χείλη τη μακάρια
γεύση από πρώιμο καλοκαίρι∙
κι’ έτσι ως γυρνάς το πρόσωπο
απ’ τη ζωή, μακριά που δίνεται
διάφανη μες στο φως του βάθους
μοιάζεις αλήθεια κι όνειρο —
το χτες, το σήμερα, τ’ αύριο: ένα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου