Η πολιτεία
έμενε άγρυπνη το βράδυ
από τις
οιμωγές των πληγωμένων.
Κάθε πρωί
ανέβαινε ο ήλιος
πάνω στις
στέγες, μέσα σε δέντρα
που ακόμη
στάζαν δρόσο και βροχή,
ανέβαινε ένας
ήλιος κουρασμένος από αγρύπνια,
με χέρια
μουδιασμένα.
Πάσχιζε όλη
μέρα,
το αίμα να
στεγνώσει από τις πληγές·
κι όταν
ξανάπεφτε το βράδυ
κάτω από τ’
αμέτοχο νέο φεγγάρι
ξανάρχιζαν οι
οιμωγές κι οι χθόνιοι κρότοι.
Μιλώ για
αδικαίωτα πάθη
που ενεδρεύουν
κάτω από την
επιφάνεια καθημερινών πραγμάτων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου