Νοσταλγία / Παχνιώτου Ιουλία

Νοσταλγοί στιγμών, χρωμάτων, ήχων

αναδομούν επαίτες την ψυχή

βηματισμοί σε ονείρου γνώριμα ίχνη.

Μέρες αναβιούν, νότες κι αρώματα!

Παιδιά που αδράξανε στα χέρια τους τη μοίρα,

δέντρα που ο ήλιος τα κανάκιεψε

κι ίδρος χωρίς φειδώ τα λίπανε.

Εστίες ερωτικές, κάστρα που αλώθηκαν

νοσταλγικά αναμένουν!

Πόνος, ρουτίνα,ευτυχία, θάνατος

σε νοερές ατραπούς συμποσούνται!

Οικείος ο αγέρας ζωογονεί,

το κύμα λικνίζει τη βαθυγάλαζη άρμη του

κι η γη στέλλει αδημονίας μηνύματα.

Φωταψίας δίνη χειραγωγεί η σελήνη.

Άνασσα η μνήμη, έργου υψηλού

επιλαμβάνεται.

Σε θρόνο περασμένο αναρριχάται,

μεγέθη απόλυτων στιγμών εναγκαλίζεται.

Τη λήθη πτεροφόρα καταλείπει

και προσγειούται ολόγυμνη

σε άβατο απατηλής γαλήνης,

στο πλήθος της ερήμου της

με σχήμα έξωθεν επιβαλλόμενο, τυραννικό.