Το κουμπί

Κάποτε ένα μικρό αγόρι αποφάσισε πως έπρεπε να φτάσει το φεγγάρι. 

Έκλεψε λοιπόν τη σκάλα που η μάνα του ανέβαινε να πλύνει τα τζάμια, την έστησε στη βεράντα κι άρχισε ν’ ανεβαίνει. Καθώς ανέβαινε ανοίγονταν μελλοντικά βιβλία μπροστά του και πότε έβλεπε τον εαυτό  του άντρα και πότε γυναίκα και πότε ψάρι και πότε φίδι τυλιγμένο σε ραβδί.  Κι όλο ανέβαινε. Και ξαφνικά κάτι κουδούνισε κι έπεσε σαν διάττοντας παράλληλα στη  σκάλα. Ήταν ένα κουμπί πού ’φυγε απ’ το αριστερό του μανίκι και κατρακύλισε στο πλακόστρωτο της βεράντας. 

–Α! σκέφτηκε το αγόρι. Τι θα πει η μάνα μου αν μάθει πως έχασα πάλι το κουμπί μου;  Έτσι αποφάσισε να κατεβεί γρήγορα γρήγορα να το μαζέψει.  Η ώρα πέρασε κι εκείνος έψαχνε στις χαραμάδες του πλακόστρωτου το άσπρο κουμπί. 

Και νύχτωσε και το φεγγάρι πρόβαλε μέσα από σύννεφα, αράχνη στον ιστό της. Και το  παιδί δεν είχε μάτια να το δει γιατί έψαχνε με χίλιες δυο ανησυχίες το χαμένο του κουμπί. Όταν μεγάλωσε κι έγινε άντρας εκμυστηρεύτηκε στον εξομολόγο του πως έχασε ολόκληρο φεγγάρι, μόνο για ένα κουμπί…