ΕΚΑΛΕΣΕ Μ’ Ο ΠΛΑΣΤΗΣ ΜΟΥ / Γιατρός Πανίκος

Εψές εθώρουν Όρομαν , άκου τζιαι σου πελλάραν
Όσον τζιαι φυλλοκάμμισα , ακούω μιαν φωνάραν
Δεικλώ θωρώ ναν’ άγγελον , που κούμπαν πας τ’ αρμάρι
Λαλεί μου ξύπνα Παναή , τζι’ έχω για σεν χαπάρι
Ο πλάστης μας εθέλησεν , κοντά του να σε πάρει

Άτε λαλεί μου τάρασσε , μαζί να πάμε πάνω
Λαλώ του σοβαρό μιλάς , Τώρα εν να πεθάνω ;
Να μεν φοάσαι τίποτε , τζιαι ένθεν να πεθάνεις
Κάτι γρειάστειν ο θεός , τζιαι θέλει να του κάμεις

Λαλώ του πεμού σοβαρά , μεν τζι’ ήρτες να με πάρεις
Τζιαι φέρνεις τα πογυριστά , όσον να με καλάρεις ;
Εν να σου πω το μυστικό , μα μεν με μολοήσεις
Κάμνει ναν ππάρτιν ο θεός , θέλει να βοηθήσεις

Δεν ξέρω λεπτομέρειες , μ’ άκουσα να λαλούσειν
Θέλει να κτίση θέατρον , τζιηνούρκον για να βκούσειν
Ούλλοι παλιοί οι ποιητές , παράδεισο που ζιούσειν
Τζι’ ούλλοι τους πόναν ποίημαν , να γράψουν τζιαι να πούσειν

Λαλώ του τουν τα λόγια σου , γρουσάφιν εν π’ αξίζουν
Τζι΄ αφού στην γην σαν ποιητήν , δεν με υπολογίζουν
Φεύκουμεν πάμε γλύορα , τζιη που μ’ αναγνωρίζουν
Τζι’ άρκεψα τζιαι εσκεφτόμουν , παράδεισο πριν φτάσω
Την τζιεφαλήν μου έσπαζα , τες λέξεις να ταιρκάσω
Του πλάστη έναν ποίημαν , να πω να καλοπιάσω

Αμαν τζιαι φτάσαμε τζιαμε , επήα κουρδισμένος
Λαλώ του πλάστη μου καλέ , είμαι τζιαι κουρασμένος
Μα πο πεψες τζιαι φέραμε , νιώθω συγκινημένος
Τζι’ ευφκαριστώ που μέ τάξες , στους ποιητές το γένος

Μόνον εσού επρόσεξες , ταλέντον έχω μίαλο
Τζιαι θέλησες στους ποιητές , τ’ όνομα μου να βάλω

Εγύρισεν στον Άγγελον , έτσι απορημένος
Τζιαι φένετουν μου μάλιστα , τζιαι νάκκον θυμωμένος
Λαλεί του που τον έπιανες , με τζι’ ήτουν μεθυσμένος
Γι’ άντα ταλέντο μου λαλεί , οξα εν ταραμένος ;

Μήπως τζιοιμάσαι τέκνο μου , τζι’ ακόμα ροχαλίζεις
Το χάρισμα που σου δώκα , Πανίκο να γνωρίζεις
Έννεν πάνω στην ποίηση , μαν μόνον για να κτίζεις
Παραίτα που την ποίηση , τζιαι μεν την βασανίζεις

Έτο ποτζιεί το φτυάρι σου , την λάσπην να γυρίζεις
Έσιει τζιαι Μιστράν τζιαι μυστρί , τζιαι πιάστα για να κτίζεις
Τζιαι να χαρείς για ποίηση , τον κόσμον μεν ζαλίζεις
Τζιαι θυμωμένος μιαν φατσιάν , φακκά του τραπεζιού τού
Τζιαι ευτυχώς εξύπνησα , γιατ’ όρομαν εν που τού ….