Το σπίτι μας φτωχό, μουγγό κι ορφανεμένο
από τη μέρα πούφυγες χαρά μου μακρυά,
και τάδειο χέρι μιας ζητιάνας απλωμένο
το γυρισμό σου λατρευτέ μου καρτερά
Σκόρπια κι απείραχτα τα έχω τα παιχνίδια
σαν θάρθεις, γνώριμα τα πάντα να τα βρείς,
όλα σαν τάφησες ψυχή μου, όλα ίδια
και πως δεν έλειψες καθόλου θα θαρρείς
Ένα αλογάκι κι αυτοκίνητα μεγάλα
και ότι ζήλευες ματάκια μου καιρό
μα θα σου πάρω όταν έρθεις κι άλλα, κι άλλα
ότι θελήσεις να το έχεις λαχταρώ
Λίγο ακόμα χωρισμένοι, μόνο λίγο
ύστερα θάμαστε μαζί, γειάσου ερημιά
κι από κοντά σου ποτέ ψυχή μου δεν θα φύγω
θάμαι μια μάνα ευτυχισμένη, όσο καμμιά
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου