Αφροδίτη Οικονόμου: Μην βούλεσαι Τις μύριες υποσχέσεις τις χρυσοποίκιλτες

ΑΤΙΤΛΟ

Τους επίγειους θησαυρούς

Τα χίλια αγαθά

Τούτης εδώ της πλανεύτρας ζωής

Μην βούλεσαι

Τις μύριες υποσχέσεις τις χρυσοποίκιλτες

Μην ενστερνίζεσαι

Τις βαρβάτες πεθυμιές

Χαλίνωσε τες

Στα πάθη τα ασυγκράτητα

Να βάλεις βουλοκέρι 

Στο πλάνταγμα της υποχθόνιας σκέψης σου

Σύρε χορό

Κι’ απόδιωξε την

Καλωσορίζοντας  μεσ’ την αστροφεγγιά

Το αχνό βάδισμα της εσωτερικής ελευθερίας

**

ΣΚΕΨΕΙΣ

Γεννάμε σκέψεις,

Συναισθήματα,

Όνειρα

Σκέψεις, συναισθήματα

Όνειρα

Που θέλουν μια αγκαλιά

Ένα χάδι

Πολλή κατανόηση

Όπως τα παιδιά

Που φέρνουμε στον κόσμο

**

Ο ΑΝΘΡΩΠΙΝΟΣ ΝΟΥΣ

Μέσα στη απατηλή διαύγεια του

Ο ανήμπορος ανθρώπινος νους

Σκύβει και παρακαλάει την ανθρωπότητα

Να σωπάσει

Μέσα στους κλυδωνισμούς

Του σύμπαντος

Μέσα από τη γνώση

Την αυτογνωσία

Την αποδοχή

Την απόλυτη ηρεμία

Στους συνδαιτυμόνες

Θυσία να προσφέρει

Για τη λύτρωση

Που τόση ανάγκη έχει ο ανθρώπινος νους