Είδα τον
Αλέξανδρο!
δεν ήταν αυτός, που
ήξερα·
μου φάνηκε πρόωρα
γερασμένος·
καθόλου σίγουρος
για τον εαυτό του.
Έδειχνε
απομακρυσμένος
από κάθε τίτλο
και προσωνύμιο·
χαμογέλασε σαν
πήγα
να τον προσφωνήσω
με το «μεγάλε»·
«μεγάλος!», έκανε,
σα να τρόμαξε,
τινάζοντας από
πάνω του
έναν τεράστιο
ογκόλιθο
ή δρασκελώντας
ένα
ανυπέρβλητο
εμπόδιο.
Διέκρινα στη φωνή
του
το αίσθημα
της ματαιότητας
προς κάθε
ανθρώπινο
μεγαλείο.
Θυμήθηκε τη
συνάντηση του
με το φιλόσοφο
Διογένη·
«πόσα δε ξέραμε!»,
μου’πε απολογητικά·
«και νομίζαμε,
πως τα
ξέραμε όλα!
τώρα καταλαβαίνω
τα λόγια του,
που βρίσκομαι στην
πραγματική σκιά·
τότε νομίζαμε,
πως
μπορούσαμε
να κρύψουμε τον
ήλιο
με τη σκιά,
που ρίχναμε πίσω
μας!».
Του θύμισα τις
απέραντες
κατακτήσεις του·
«μέχρι τον
Ινδό!», του τόνισα
μ’έμφαση·
«και πόσες
Αλεξάνδρειες
σεμνύνονται,
που φέρουν τ’όνομα σου!»
«Αλεξάνδρειες!»,
είπε
μελαγχολικά·
«τι ματαιοδοξία
κι εκείνη!
όλες περιέπεσαν
σε παρακμή·
μια μόνο
εξακολουθεί ακόμα
να βρίσκεται σ’ακμή
κι αυτή νομίζω
αισθάνεται πιο
κοντά σ’έναν μεγάλο
ποιητή, παρά
σ’έναν μεγάλο
κατακτητή!»
Μου’ρθε στα χείλη
να του πετάξω
σαν γάντι κάτι
για τη Γοργόνα,
την αδελφή του,
και συγκρατήθηκα
τη τελευταία
στιγμή·
σα να διάβασε τη
σκέψη μου
έδωσε ο ίδιος
απάντηση
στην υποθετική
ερώτηση μου.
«Ο Αλέξανδρος
ούτε ζει ούτε
βασιλεύει!
προπάντων τον
κόσμο
δε κυριεύει!
σαν τον Αχιλλέα
αισθάνεται
τόσο φτωχός, που
θ’αντάλλαζε
τη δόξα του με τη
γύμνια
του τελευταίου
φτωχού,
που μπορεί να
χαίρεται το φως
του ήλιου,
χωρίς ν’αφήνει καμιά
σκιά
πίσω του!»
Του’ριξα μια
τελευταία
ματιά,
καθώς
απομακρύνονταν
από κοντά μου,
μια σκιά του
παλιού
Αλέξανδρου,
και χωρίς να το
θέλω
μου’ρθε στα χείλη
το τραγικά πάντα
επίκαιρο·
«σκιάς όναρ,
σκιάς όναρ
ο άνθρωπος!»…
Από την
συλλογή ΄΄ Ποιητικό κολάζ ή παραλλαγές
πάνω σε ένα θέμα΄΄ . ii
έκδοση 2016
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου