ΠΟΛΕΙΣ ΜΕ ΧΙΟΝΙ / Λεύκιος Ζαφειρίου

Κοιτάζεις διαρκώς το πρόσωπό της

περνούν εικόνες μιας άλλης εποχής ασπρόμαυρες

σε τρένα και σταθμούς

πόλεις με χιόνι με κρύο και καμινάδες στην ομίχλη

οι προβολείς καθώς πέφτουν στο πρόσωπό της

σ’ αφήνουν έκθετο στο φως και συ κοιτάς το χειμωνιάτικο παλτό

με το ’να χέρι στην αριστερή τσέπη

τα μάτια τριγωνικές σχισμές και βαθυγάλανα

στους δρόμους γύρω ένας αγέρας της σηκώνει τα μαλλιά

τα σιάχνει με τ’ άλλο χέρι καθώς φυσάει μεσ’ στη νύχτα

όπως τότε στο επαρχιακό ξενοδοχείο με τα σπασμένα παράθυρα

ήταν χειμώνας πάλι κι ο τυφλός υπάλληλος ρωτούσε τι ώρα είναι

την κοιτούσες χρόνια αδέξιος κι ερασιτέχνης του έρωτα

στα μάγουλα στα φρύδια στο λαιμό κι ύστερα έφευγες

στις μύτες των ποδιών

ό,τι μένει απ’ τη μορφή της

λύπη του έρωτα

μέσα στη νύχτα η ομορφιά της