Κώστας Κατσώνης: Μες στην απλότητα των στίχων διαβάζουμε τη σύνθεση του κόσμου.

Από την Ποιητική του συλλογή: 

ΜΙΛΗΜΑΤΑ ΚΙ ΑΝΤΙΜΗΛΗΜΑΤΑ,  

(Εκδόσεις: Ηλία Επιφανίου)

ξεχωρίσαμε  ποιήματα που μιλούν άμεσα 

για την Ποίηση και τον Ποιητή. 

Αυτή η Ποιητική Συλλογή 

πρωτοεκδόθηκε το έτος 1993 

και περιλαμβάνει μια σειρά ποιημάτων 

που γράφτηκαν από το έτος 1973 

μέχρι και το 1993 

και επανεκδόθηκε το 2020

Ο ΠΟΙΗΤΗΣ [1] 

Ο ποιητής, ένα ποτήρι ξέχειλο
από τη πίκρα του κόσμου
ένα σήμαντρο 
που θ ακόυγεται πάντα 
στις στράτες των ανθρώπων
πότε σιγότερα κι αλαργινά,
κι άλλοτε με κλαγγιές και με γιούχα, 
στο ίδιο πάντα μετερίζι, 
καθώς τον ήλιο 
που αυγαταίνει το αύριο. 


Ο ΠΟΙΗΤΗΣ [2] 

Ένα όστρακο
που δεν κατάφερε 
ποτέ του να κλέψει 
ένα σπυρί
άμμο. 
Κι απόμεινε πεταμένο
ανάμεσα στα βράχια, 
κυοφορώντας 
ένα μαργαριτάρι. 

*

ΠΟΙΗΣΗ [1]

Όταν η άρνηση των ανθρώπων 
και των πραγμάτων 
δεν απαντέχεται.

ΠΟΙΗΣΗ [2]

Βάσταξες όλα τ΄ ασήκωτα 
που βάραιναν 
καρδιά, ψυχή και νου  μου.


ΠΟΙΗΣΗ [3]

Η ποίηση 
παραγγελιά ζωής 
σε Μεσσία ταπεινό
που ΄ναι ριζικό του 
πόνος, δάκρυ, σταύρωση 
για την ανάσταση των ανθρώπων 

*

ΑΤΙΤΛΟ

Μες στην απλότητα των στίχων 
διαβάζουμε τη σύνθεση του κόσμου. 

*


ΑΓΡΥΠΝΙΑ

Κάθε νύκτα την άνοιξη
ξαγρυπνάνε οι μούσες και οι ποιητές.

*

ΑΤΙΤΛΟ

Σας παρακαλώ, 
ανάψτε κανένα φως, κύριοι.
Ανάψτε κανένα φως 
ή τουλάχιστον
απαγγείλαυέ μας ένα ποίημα...