[Με σκουριασμένα κλειδιά] / Πηλαβάκη Δέσπω

Με σκουριασμένα κλειδιά
προσπαθούσε για χρόνια
ν ανοίξει της ζωής την πόρτα
Έκρυβε στην καρδιά της ελπίδας
τα στοιχειωμένα βράδια
της μοναξιάς
και τα ξεθωριασμένα όνειρα
Αγόραζε ακριβά το ψεύτικο γελιο
και σκεπάζοντας μ αυτό
τη δυστυχία
ξεγελούσε τους τυφλούς ανοικτομάτηδες
Μονάχος εκίνησε για ταξιδι μακρύ
με ξεσκισμένα τα στήθεια
κι ένα μαύρο κενό
στο μέρος της καρδιάς
και προχωρά ανάμεσα
σε σκοτεινές ατραπούς
Και δρασκελά τα βουνά
του πόνου
και τρέφεται με πικροδάφνες
μα δέν βρίσκει ηρεμία
να ξεδιψάσει τη ψυχή
Τώρα κουρασμένος βλέπει το τέρμα
και βιάζεται να φτάσει
προτού πέσουν τ αστέρια
στη θάλασσα
Επιθυμία στερνή
Το σκοτάδι να σκεπάσει
τη θύμηση του

ΔΕΣΠΩ ΠΗΛΑΒΑΚΗ