Ήσουν του
κάμπου κυπαρίσσι εσύ μικρό
όμως μια μέρα
σ' άρπαξε ο σίφουνας τ' Αττίλα ,
και σε
ξερίζωσε σαν λούλουδο ξερό
κι άγρια σε
πέταξε, σου τσάκισε τα φύλλα.
Αχ, κείν' τα
χρόνια πού 'παιζες κρυφτό
στις γειτονιές
τις λουλουδάτες, τις μεγάλες,
κάθε σπιτάκι
πρόσχαρο, ζεστό,
κούρνιαζε
ήρεμο στης γης μας τις αγκάλες.
’λλαξες
πρόσωπο, μεγάλωσες πολύ,
τα καλοκαίρια
μίκρυναν, ερήμωσαν τ' αλώνια,
πάγωσ' απότομα
ο αέρας το πρωί,
τα δέντρα
μάραναν, γυμνώσανε τα κλώνια.
Κι έτσι, της
Κύπρου προσφυγόπουλο μικρό
έγινες άντρας
πια, μεγάλωσες στ' αλήθεια,
να πολεμήσεις
ήρθε η ώρα το θεριό,
να γιγαντώσεις
τα αθώα σου τα στήθια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου