ΔΕΚΑΕΠΤΑ ΤΟΥ ΙΟΥΛΗ / Κωνσταντίνου Δέσποινα

Το σπυρί έσκασε σκίζοντας
τη σάρκα του ροδιού
κι η γέρισσα η συκιά μάζεψε τα ζουζούνια
που συνωστίστηκαν εκεί κάτω
στην ξομπλιασμένη ποδιά της Μεσαορίας
ν' αρμέξουν τον ήλιο που έτσουζε στην κληματαριά.
Εκείνη,
που εγκατέλειψαν
οι διωγμένοι νοικοκυραίοι
χρόνους πολλούς πίσω
με το σταφύλι μισοφαγωμένο στο στόμα.
Κι ήρθε και φέτος η μέρα
που γιόρταζε η Αγιά Μαρίνα και το χωριό.
Και τη γιορτάζει ακόμη.

Για όσους αντέχουν την πανήγυρη,
οι ψαλμωδίες καταφτάνουν
απ' τη σκλαβωμένη πολιτεία
και τα περίχωρά της
από δυο χορούς.
Τον έναν τον αφουγκράζονται
μοναχά οι μυημένοι,
άηχος ήχος
και ψαλμουδιά άψαλτη
που βγαίνει απ' τη Αγιά Βαρβάρα,
τον Άγιο Αντρόνικο
κι απ' τον Αι-Γιώργη του Αλωνιού.
Τον άλλο τον ακούνε πιο πολλοί,
σιγανά όμως και θλιμμένα,
έτσι όπως έρχεται
απ' την Παναγιά της Τραχειά,
τον Αι- Γιώργη τον Τερατσιώτη,
την Αγιά Θεοδώρα
και τον Αι- Βλάση.