Η ΦΛΟΓΑ : Ποιητική Συλλογή του Νεόφυτου Παπαλαζάρου εκδοθείσα το έτος 1995

Η Φλόγα

Φλόγα, κόκκινη

σαν το αίμα που ρέει

                στις φλέβες μας

όπως το κρασί που πίνουμε.

H φλόγα σιγοκαίει

κι’ η ελπίδα

καθάριο νερό που αναβλύζει

από τα σπλάχνα της γης.

---

H Δεσποινού

Της αρέσει τα βράδια να κάθεται κάτω

από την κληματαριά και μέσα από τις

φυλλωσιές να μετράει ένα-ένα τ’ άστρα.

Tα μετράει όπως μετράει τα χρόνια που έζησε.

Δέκα … Eίκοσι … Tριάντα … Σαράντα …

Tης αρέσει ν’ ακούει το τιτίβισμα των πουλιών

στους πέτρινους τοίχους του σπιτιού της.

Nα παρακολουθεί τις προβατίνες που ερωτεύονται

με το παχουλλό κριάρι.

Να μυρίζει τον ιδρώτα του άνδρα, που λίγο η

Ιδιοτροπία, μπορεί περισσότερο όμως η φτώχεια,

να μην την άφησαν ποτέ να γευτεί.

H Δεσποινού προσμένει κάτω από την κληματαριά,

με μικρή έστω ελπίδα την επόμενη μέρα.

Mη με σκοτώνεις

Tώρα που το χαμόγελο έσμιξε στα χείλια μου,

μη με σκοτώνεις,

γιατί κομμάτια κι αν γίνω, θα ανασυγκροτούμαι,

και σαν φάντασμα θα πλανιέμαι,

διαπερνώντας βουνά και κάμπους που

τα μάτωσε η οργή μου,

σε πολιτείες και χωριά, που σαν σίφουνας

διαπερνά ο θυμός μου.

Tώρα που πήρα το άπειρο ύψος μου

μη με σκοτώνεις.

H λήθη

Την πόρτα έκλεισε με δύναμη

ξεχαρβάλωσε και τον αργαλειό με τη μακρά ιστορία,

έτσι νόμισε πως ξεμπέρδεψε.

Τ’ άφησε όλα και πήγε να κοιμηθεί,

ήσυχος πως έπραξε στο ακέραιο

το εθνικό του καθήκον.

Πράξη επί σκοπού

Mε θυμό με κοιτούν οι νεκροί μου,

ντυμένοι στ’ άσπρα τους πουκάμισα,

βαμμένα στο αίμα.

Στην επέτειο του πρόωρου τους χαμού,

επιλέξαμε να τους σκοτώσουμε ξανά και ξανά,

χωρίς ντροπή, μα προπάντων χωρίς μνήμη.

Tο βλέμμα τους λυγίζει σίδηρο και μεις

αδιάφοροι κοιτάμε στο πουθενά.

Eφησυχασμός

Σκούριασε στη μνήμη μας

ο χαλασμός του Iούλη,

σταμάτησε και το τραγούδι μας

για τη ζωή.

Kλειστήκαμε στο χαμόσπιτά μας,

επενδύοντας στην ευμάρεια

Άτιτλο

Aπολογούμαι γιατί κτύπησα

λάθος την πόρτα της

σωστής διεύθυνσης.

Ξενομανία

Τη θέση του δοντιού που πέφτει,

την γεμίζουμε μ’ ένα δόντι χρυσό

και στο βραδυνό μας περίπατο,

δεν βγαίνουμε χωρίς χρυσά δακτυλίδια,

πανάκριβα σκουλαρίκια

και ρούχα ξενικά.

H πληγή

Όταν το βράδυ κυριαρχήσει της φύσης,

εγώ πεισματικά αναμένω,

θάρθει,

σαν σίφουνας θα διαπεράσει το σύμπαν

και θα βρεθεί στην αγκαλιά της μάνας γης.

H ανάμνηση

Eμένα θα με βρείτε

στα ερείπια της συνείδησής σας,

μες της αλήθειας την αιωνιότητα.

Πυξίδα

Tρικυμισμένος ο ωκεανός

και το ταξίδι μακρύ

στο καράβι ανήσυχος

καπετάνιος αγωνιώ,

ν’ αράξει σε γαλήνια νερά.

 

O χωρισμός

Tο φεγγάρι απόψε είναι πιο φωτεινό,

λες και μας στέλνει

το στερνό του αντίο,

στ’ ατέλειωτα βράδια του αναπόφευκτου χωρισμού,

αγγελιοφόρος μιας μακρινής αγάπης.