Το όνομά μου είναι γυναίκα.
Ανήκω στα τραγούδια
Δεν έχω τραγουδήσει ποτέ,
με λόγια που ποτέ δεν είπα,
στα όνειρα που σώζονται σε κόκκινα και λευκά κουτιά·
τα γυαλιστερά, στα πάνω ράφια
στα μαγαζιά του never land
στα μέσα Φεβρουαρίου
όταν η στοργή τρέχει μέσα από τεταμένες φλέβες
και τα μπουμπούκια ανθίζουν πριν την ανατολή.
Το όνομά μου είναι γυναίκα.
Το σώμα μου κουβαλάει το άγιο άρωμα
της δενδρολίβανου,
τα μάτια μου καθρεφτίζουν το μυαλό μιας μάγισσας
τις χειμωνιάτικες νύχτες.
Με βλέπεις να τρέχω με τους λύκους
ως τα ανήσυχα βλέφαρά μου
να χαρίσω αυτό που δεν μπορούν να κρύψουν τα πόδια μου;
Την αυγή, λατρεύω το μουρμούρισμα της θάλασσας
καλωσορίζοντας τους ατέλειωτους ψίθυρους της αιωνιότητας.
Το όνομά μου είναι γυναίκα.
Τα μυστικά μου κυλούν σαν σύννεφα στο μυαλό κάποιου,
οι δυνάμεις μου έχουν γλιστρήσει μέσα από τους δεσμούς του Χρόνου,
Ταπεινά γονατίζω όταν η αγάπη αντέχει την αλήθεια,
πλέκω την περηφάνια μου για να γευτώ ζεστασιά.
Αν τολμώ; Τολμάω να στέκομαι μόνος απόμακρη;
Μπορεί να είμαι φωτιά, αέρας και νερό,
βαδίζοντας πάνω στη γη των ανθρώπων
μόνο όταν νιώθω ελεύθερος.
Αν τολμώ; Τολμώ να αναδημιουργήσω παλιούς μύθους;
