γράφει ο Δημήτριος Γκόγκας
Από τον Αργεντινό λογοτέχνη: Χόσε Λουίς Μπόρχες, ο οποίος την προσδιόρισε ως την «… έκφραση του ωραίου, διαμέσου λέξεων περίτεχνα υφασμένων μεταξύ τους», έως τον Κώστα Καρυωτάκη (Ἡ ποίηση είναι το καταφύγιο που φθονούμε), τον Γεώργιο Σεφέρη (Η ποίηση έχει τις ρίζες της στην ανθρώπινη ανάσα) ή τον Μανόλη Αναγνωστάκη (Η ποίηση δεν είναι ο τρόπος να μιλήσουμε, αλλά ὁ καλύτερος τοίχος να κρύψουμε το πρόσωπό μας) καθώς και πληθώρα ορισμών από σπουδαίους ποιητές, η ποίηση δεν μπορεί παρά να είναι η συνείδηση της ψυχής. Είναι ο ουσιαστικότερος τρόπος με τον οποίο ο κάθε ποιητής βλέπει τη ζωή, τις πτυχές της (αγάπη, έρωτας, ειρήνη, χρόνος, τόπος, κ.ο.κ) από τη δική του σκοπιά. Έτσι πολλές φορές το ερώτημα πως όλα έχουν γραφτεί, τι απομένει; από μόνο του δίνει την απάντηση. Αυτό που πάντα αναμένει είναι να γραφτεί η νέα εκδοχή, ένα καινούργιο ποίημα για κάθε τι που βιώνουμε, που βιώνεται.
Η επισήμανση ότι είναι ανεδαφική η προσπάθεια ορισμού της ποίησης, καθώς διαπιστώνεται αδυναμία τοποθέτησή της στον χρόνο (πότε ξεκίνησε η γραφή της;) και στο χώρο (που μπορεί να βρεθεί, να καρπίσει;) θεωρείται λανθασμένη. Η ποίηση γέννημα- θρέμμα της ανθρώπινης υπόστασης, ζει αιώνια, είναι απέθαντη. Είναι ένας αναστάσιμος λόγος, πότε λιτός, πότε πυκνός, άλλοτε χυμώδης, που παίζει σημαίνοντα ρόλο στη πνευματική ζωή του ανθρώπου. Περικλείει το σύνολο των συναισθημάτων επί πάντων, ορατών και αοράτων, στη γη και στον ουρανό. Μοιάζει με πνεύμα Θεού, που εκχέει Λιβάνι και Σμύρνα στις καρδιές και στις ψυχές των ανθρώπων. Λειτουργεί ως κινητήριος δύναμη, στην αρχή, σε κάθε στάση και στο τέλος κάθε διαδρομής. Τέλος, κατέχει το κλειδί της γλώσσας σε κάθε αλφάβητο του κόσμου όλου.
Εξαιρετική προσέγγιση!
ΑπάντησηΔιαγραφή