‘’ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΠΑΙΖΕΙ ‘’ / Πούλλος Ανδρέας του Χρίστου

 

                   
 
Είναι απόλαυση να τα βλέπεις από ψηλά
να  τρέχουν πάνω κάτω
και να κάνουν σαν τρελά
κυνηγώντας μια ρούχινη μπάλα
σε μια ξεθεωτική άνευ νοήματος τρεχάλα.
Κάποτε πέφτουν  κάτω και χτυπούν
άλλοτε πάλι δίχως αιτία και αφορμή
πιάνονται στα χέρια χωρίς να είναι σε θέση να σου πουν
γιατί σκίσαν  φιλίες και δεφτέρια
για μια δήθεν προσβληθείσα τιμή.
Είναι άκακα στο βάθος και καλοπροαίρετα
άλλο αν αρπάζονται με το τίποτα
για ένα τίποτα και για ένα τίποτα
τα κάνουν γης μαδιάμ για να έρθουν μετά
μετανιωμένα να πέσουν κλαίοντας
στην αγκαλιά της μαμάς.
Φτιάχνουν ομάδες κι ομαδούλες
βάζουν έχθρα και μίσος στις καρδούλες
ανάβοντας μέσα τους λαύρα φωτιά
γιατί τους πήραν μέσα από τα χέρια
τη διαφιλονικούμενη πρωτιά.
Είναι απόλαυση να τα βλέπεις
μικρά μυρμήγκια κι ασήμαντα
να χτίζουν μεγαλειώδη ονείρατα
για να έρθουν μετά
να τα γκρεμίσουν για να τα πάρουν τα κύματα.
Κάποτε ντύνονται πολεμική στολή ,
βάζουν αστέρια και επωμίδες
και πρασινίζοντας από χολή
ορμούν ακάθεκτα να σώσουν τις πατρίδες.
Είναι ανύποπτα τα κακομοίρικα
 κι ούτε φαντάζονται πως κάποιοι
κρυμμένοι πίσω από τη σκηνή
 -εγκέφαλοι ραδιούργοι σκοτεινοί –
τα πετούν στο τραπέζι
σαν σημαδεμένα τραπουλόχαρτα.
Είναι και αυτά μέρος του παιχνιδιού
στη μεγάλη του κόσμου σκακιέρα ,
με έμβλημα πότε του αετού
και πότε του φιδιού,
ανεμίζουν περήφανα
σε κάποιου βασιλέα  την παντιέρα.