«Επάνοδος» Ποιητική Συλλογή του Νίκου Πενταρά εκδοθείσα το έτος 1992

ΕΠΑΝΟΔΟΣ

                                         Ι

 

 Μεσάνυκτα κι ακούγονται κτυπήµατα στην πόρτα µου.

Ανοίγω µε προφύλαξη και κάνει την εµφάνισή του

αγόρι γύρω στα δεκαοκτώ. 

Ευτύς µου κάνει εντύπωση µεγάλη το βλέµµα του το µελισσί,

η φωτεινή γαλήνη του προσώπου του, καθώς επίσης τα 

µαλλιά του 

χρώµα καστάνου ξέβαθο και καλοκτενισµένα. 

Το λυγερό κι αθλητικό παράστηµά του

σίγουρα κάτι µου θυµίζει 

µα δεν µπορώ την ώρα αυτή να θυµηθώ. 

Χαµογελώ µ' αµηχανία κι εκείνος στέκεται και µε κοιτάζει

ανέκφραστα κι επίµονα. 

Ανατριχιάζω µα σε λίγο βρίσκω το κουράγιο

και τον ρωτώ τι θέλει 

µ' αντί να µ' απαντήσει προχωρεί 

µπαίνει στο σπίτι και κατευθύνεται προς το µπουφέ.

....

 Προσέχω τη ματιά του, που την κρατούν ακίνητη

βαριοί - ως φαίνεται - συλλογισμοί,

πως πλημμυρίζει δάκρυα και παίρνει τέτοια λάμψη

που αμέσως έρχεται στη σκέψη μου

αυτό που λεν για τους τρελούς, πως δηλαδή,

το μάτι τους γυαλίζει... Τον παίρνω για τρελό...

«Μεσάνυκτα µ’ έναν τρελό στο σπίτι µου ... »

Ανατριχιάζω!!! 

Σκέφτοµαι τρόπους για να τον ξεφορτωθώ.

Περίτεχνα σκεπάζω τα µούτρα µου µε πέπλο κακοφανισµού 

και τον ρωτώ για να µου πει ποιος είναι, µ’ αυτός 

δεν δίνει σηµασία µονάχα αρπάζει την µπουκάλα 

ξαναγιοµίζει κάργα τα ποτήρια και µε ρωτά να τ’ απαντήσω 

αν συγχωρώ τον εαυτό µου που στη ζωή µου 

- έστω και µια φορά - δεν αξιώθηκα να δω την Ακανθού. 

Ως γεγονός παραξενεύοµαι για την ερώτησή του

µα πιο πολύ παραξενεύοµαι ποιος τάχα να ’ναι αυτός ο 

ξένος, αυτός ο νεαρός, που γνωρίζει

- εκτός από τ' αγαπηµένο µου πιοτό - 

πως στη ζωή µου µέχρι τώρα δεν αξιώθηκα ποτέ 

να δω την Ακανθού κι οµολογώ πως το ’χω 

αγκάθι στην καρδιά µου ...

 II

 

 

Μα τώρα που το σκέφτοµαι καλύτερα 
τώρα που το µυαλό µου ξεκαθάρισε 
και πλάθει κι αναπλάθει τη µορφή του

όλο µου φαίνεται και πιο γνωστή, γι’ αυτό σηκώνοµαι
παίρνω τη φωτογραφοθήκη µου και ψάχνω

κοιτάζω τις παλιές φωτογραφίες µία - µία 

µ’ αδυνατώ µ’ακρίβεια να καθορίσω 

αν είναι του παππού ή του προπάππου µου που µοιάζει 
ο πρώτος εκ των Μυκηναίων 

αν είναι του πατέρα ή του αδελφού µου 
ή πάλιν - γιατί όχι - 

αν µοιάζει ακόµα και σε µένα ... 

Αδυνατώ να καθορίσω και ψάχνω µε τις ώρες 
µα δεν τα καταφέρνω γιατί βρίσκω 

πως µ’ όλους έχει κάποια φυσιογνωµία

και µένω έτσι µε την απορία 
και µε τα λόγια του να βασανίζοµαι: 

«Εσένα θέλω αποστείλει, Ποιητή, στους εν δουλεία 
απογόνους µου 
για να τους απαλλάξεις απ’ αυτή και να τους οδηγήσεις 
πάλιν πίσω

στην Αχαιών Ακτή». 


περισσότερα : http://ngpentaras.blogspot.com/2015/