Ανάγλυφα σχήματα και δρόμοι: Ποιητική Συλλογή της Λίλης Μιχαηλίδου που εκδόθηκε το 2003 από τις εκδόσεις Γκοβόστη. (μικρό απόσπασμα)

Α’ Αύρα του σώματος

κυματισμός της ψυχής

ΧΡΟΝΙΚΟ

Γεννήθηκα μέσα στο γάλα της αυγής
στο υγρό μίας συγχρονικότητας
στο μυαλό της φαντασίας
κι όμως υπήρξα
κάποτε
πέρ’ απ’ το θάνατο μου…

ΓΕΝΕΣΙΣ

Και τότε
μέσα απ’ τα ποδοβολητά των αλόγων
μέσ’ από τη σκόνη που κάλπαζε
στη θολότητα του τοπίου
και στο ποτάμι στάσιμο λίμναζε το δάκρυ
Κι ο πηλός
αυτός που ήταν η αρχή
πνεύμα που καρτερούσε να ζωντανέψει…

Τότε τα άλογα
έγιναν ένα με τις κινήσεις τους
κι ένας σπασμός ζωής
μα έκλαμψη οργασμού
αφαίρεσε το παραπέτασμα της σκόνης
στη μυστική εκείνη συνάντηση
του ιερού
στο εσωτερικό του πηλού…

Β’ Ρύμης χνάρια

ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ ΠΡΟΖΥΜΙ

Σ’ εκείνο το απάνθισμα της όρασης
δέθηκαν τα βουνά με τη θάλασσα
σ’ ένα τραγούδι
ο φανοστάτης στη μεριά του ήλιου
ανάμεσα στα φύλλα της αμπελοψίδας
να μπλέκεται ο αέρας
χι η μπουκαμβίλια να χαίρεται το χρώμα της
απλωμένη έως τη δοκό που στήριζε το δώμα

Κάτω χαμηλά το κροτάλισμα του έρωτα
πανάρχαιο, ριψοκίνδυνο, αβέβαιο
μέσα σε χειμώνες σοφούς και καλοκαίρια
άνοιξες γόνιμες
και το φθινόπωρο προζύμι
έτοιμο για χρήση
Κι όταν βράδιαζε
πέφτανε τα φύλλα των μαλλιών
του άγνωστου καιρού
και ζέσταιναν το χώμα που πατούσαν!

Νάξος, Αύγουστος 2001

ΑΝΑΔΥΣΗ

Αναδύθηκε μέσ’ από την αυγινή δροσιά
και τίναξε τα μαλλιά
να πάρουνε τη θέση τους

Οι σταγόνες ρόδιζαν στους ώμους
καθώς τα χείλη του γεύονταν την άνοιξη
που άνθιζε γύρω απ’ το λαιμό της

Άπλωσε τα χέρια στο κενό
αρμενίζοντας σ’ έναν ωκεανό
που χύνονταν
στη στεριά της επικράτειάς της…

ΠΕΤΡΙΝΟΣ ΤΟΙΧΟΣ

0 κισσός αγκάλιαζε σφικτά την πέτρα
περνούσε μέσ’ απ’ τις σχισμές της
έγλυφε τους πόρους της
διασταύρωνε το ύφος της
ξάπλωνε στο μήκος της
κι απομυζούσε το κρυφό της βάθος…

ΤΥΜΒΩΡΥΧΟΙ

Έσκαβαν
κι η νύχτα έσταζε υγρά τοπία

Συνέχιζαν να σκάβουν
την κατάβαση της μέρας
το χώμα ανάσαινε
μέσ’ από το βάθος τους
που λιγόστευε…