………..είναι δύσκολο να
πιστέψω
πως μας τους έφερε η
αγαπημένη θάλασσα της Κερύνειας.
Κώστας Μόντης
Τώρα λοιπόν σ΄ ένα μικρό
παραλιακό καφενείο
Της λεύτερης,
Ότι έχει απομείνει στη
λεύτερη πλευρά της καρδιάς μου,
Λάβρος ο ήλιος με καίει κατάσαρκα
κι ένας κόμπος με δένει
Τώρα που τον βλέπω να
κυλά
Στο χωμάτινο δρόμο της προσφυγιάς
μου
Πώς να μη ρωτήσω
Πενταδάκτυλε.
Σίγουρα τόσο ψηλός που
είσαι .
Θα τα είδες όλα.
Αλήθεια η θάλασσα ήταν
γαλήνια;
Αλήθεια ο άνεμος πρίμος;
Αλήθεια ορθώθηκαν
φάλαγγες;
Αλήθεια πολέμησαν;
Αλήθεια μας πρόδωσαν ή προδοθήκαμε
μόνοι μας;
Αλήθεια αφήκαμε τη
Κερήνεια μόνη της
Την Αμμόχωστο δεμένη στους
κορμούς των πορτοκαλιών της
Τη Μόρφου;
Το Βαρώσι Μάνα
το Βαρώσι πως το
αφήκαμε;
Δεν το κατάλαβα όσα
χρόνια κι αν …….
Πίστεψε λοιπόν ποιητή
Δεν τους έφερε η
αγαπημένη σου θάλασσα
Τους καλούσαμε από το
παρελθόν
Κι ήρθαν σαν φαντάσματα
στο μέλλον μας.
Και τώρα (ανοίγω
επιμελώς τα βιβλία των ισταμένων ιστορικών)
Τώρα
επαίτες της ιστορίες
Σιγοκλαίμε ως έλληνες
πάνω στα μάρμαρα
Των λησμονημένων.
Μεγα Αλέξανδροι δεν
υπάρχουν
Τον γόρδιο δεσμό μόνοι μας
θα λύσουμε
Οι αγνοούμενοι
τραγουδούνε τον ύμνο.
Ας μην τους προδώσουμε
σήμερα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου