ανοίγω την μικρή πόρτα
μπαίνω στη
σιωπή,
ρυτιδωμένες πατωσανίδες
αναπνέουν, βρίσκομαι
στο κατάστρωμα παλιού
καραβιού, το φωτίζει
από ψηλά χάδι αγίου,
τα γύψινα αγάλματα
στο ράφι
γίνονται πουλιά,
πετούν στο δρύινο τραπέζι,
στις λιγνές γυναικείες
παρουσίες που έχουν
τους λαιμούς κύκνων,
ο μικρός κένταυρος
στριφογυρίζει
το αλογίσιο σώμα του
υψώνεται στον ουρανό
προσευχή,
όλα μέσα στην ώρα της φυγής
και στέκω απροσκάλεστος
στα άδυτα της ψυχής του…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου