Μέσα μου είναι ένας κόσμος
απάτητος
κρημνώδη βουνά, κορφές απλησίαστες
χαράδρες που τρομάζει
η θέα τους
καταρράκτες που κατεβαίνουν
αλύπητα τις εποχές
άγρια νερά της πρόπτωσης
ένας βούρκος από αιώνες
σταματημένος
στο άχρονο
και γέλια από κοιλάδες καμένες
ένας αγέρας ξερός
σφυρίζοντας σε άφυλλα
δέντρα
κι εγώ νόμιζα πως ήταν
η καρδιά μου
που φύσαγε και λυσσομάναγε τόσο
κι εγώ νόμιζα πως ήταν
τα σπλάχνα μου
που αχολογούσανε πόλεμο
κι εγώ νόμιζα πως ήταν το αίμα μου
που εκτινασσόταν
κι έπεφτε
κι εγώ νόμιζα πως ήταν το μυαλό μου
που ξεκόλλαγε πέτρες
και χόρευε
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου