Ένας λόγος ν΄αγαπήσεις την νύχτα / Αβρααμίδου Χριστιάνα

1.
Είσαι εκείνο το είδος της νύχτας
που με κάνει να καρφώνω τα μάτια μου στην αλήθεια,
τη ξαπλωμένη μες στον απόηχο της σιωπής σου.
Και είσαι εκείνο ακριβώς το είδος της λύπης
που χαμογελά και μυρίζει όπως τα κρίνα,
αφήνοντας την πόλη
να αγαπιέται εν αγνοία της.

Και σαστίζεις...
σαν σου φανερωθεί η καρδιά της ομορφιάς μου
και πασχίζεις να ζήσεις.
Μα είσαι εκείνο ακριβώς το είδος της απουσίας
που αγγίζει κακομαθημένα σαν κύμα,
και εκείνο ακριβώς το είδος της σκιάς
που φεύγει κρυφά
στις μύτες των ποδιών της...

2.
Αν έρθω κοντά σου το ξέρω.
Θα απλώσεις την αριστερή παλάμη σου,
θ' αδράξεις τη νύχτα μ' ένα στίχο,
σιγά-σιγά,
θ' αναστενάξεις πόσο κουράστηκες
μέχρι να φτάσουν τα μάτια σου
κλειστά μέχρι τον ύπνο

Αν έρθω,
το ξέρω.
Όλα θα 'ναι απαλά,
απαλότερα...

Φτάνει να 'ρθω.

3.
Μέσα απ' αφόρητους πόνους εξαντλώ
τη μυρωδιά της βροχής σου
και διεισδύω γεμάτη ουρανό
μέσα σ' όλα όσα περιμένω.
(Μόνο να υπήρχε μια αξιοπρέπεια
να της βγάλω τα μάτια.)

4.
Κάθε που καθόμαστε σαν σύντροφοι κοντά,
κάθε που σαν φίλοι
δίνουμε τα χέρια,
κάθε που πέφτει ως τα μισά η αγάπη σου,
ένα σου λέω...

Δεν ζωγραφίζω,
αλλά αν ζωγράφιζα...