Παρασκευή 28 Φεβρουαρίου 2014

"Εν παρενθέσει..." (απόσπασμα)

α:

Μες στη φωτιά
(δεν αγαπάνε, βλέπετε, αυτά!)
τη ζηλευτή τους ζούνε ειρήνη τα ορυχτά

Απ'τα φυτά κι απάνω αργά, οκνά
η σκάλα της αγάπης αρχινά
κι όλο ανεβαίνει:

Χρώμα
             Πείνα
                       Λόγος
                                   Κι ένας Πόνος
που όλο και βαθαίνει

Τα μάτια των ανθρώπων καίνε προς τα μέσα
στην αφανέρωτη μεριά η φλόγα ασθμαίνει

(Την πείνα της αγάπης ο Γολγοθάς χορταίνει).



γ:

Σε μια στιγμής αγάπης
εγνώρισα το βάρος της αγάπης
φόρεσα το χρυσόμαλλο πανάρχαιο δέρας

(Οι καρδιές μας παραδείσια απόμωρα πουλιά
που τα φτερά τους τόσο επλούμισαν
που πια δεν τα σηκώνει ο αέρας).



ζ:

Τι όμορφη που έγινες
μεμιάς
ασάλευτη, γυμνή, μπροστά μου
σιωπηλή
σαν αίνιγμα μαρμαρωμένο
εμπρός στη λύση του

Ωσανά!

(Αργότερα
σαν ντύθηκες και μίλησες ξανά
Ξύπνησα απ'τις πλάνες του αμύητου).



ιε:

Έρωτα του λοιπού, καλή μου,
το χειμώνα, μόνο καταχείμωνα,
συγκεκριμένα
στ' αφόρητο κρύο
και τα καλοριφέρ όλα σβησμένα

(Στο ντάλα καλοκαίρι πώς να κρύψει
κανείς τα κροταλίσματα οδόντων και την ψύξη;)

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου