Ώρα κάτω από το νερό (απόσπασμα) / Αβρααμίδου Χριστιάνα

1.

Άλλοτε δεν υπάρχει ίχνος φωτιάς στο σπίτι,
και άλλοτε βρίσκονται μαζεμένοι
πέντε, δέκα αναπτήρες.
Ο ύπνος σου βαρύς,
σαν το τσιγάρο που μόλις έστριψες,
μα ακόμα δεν κατάλαβα
πως έφυγες το βράδυ.
Βολική όμως να ήξερες
πόσο μου στάθηκε η φυγή σου,
ευκολότερα αφού μάσαγα
στίχους μες την απώλειά σου.
Που γράφτηκαν ημιτελής,
στην αύρα του κορμιού σου
αν και ακόμα εκκρεμούν
φιλιά,
αγκαλιές,
και το πλατύ Αντίο.

* * *

3.

Σταθμεύεις το αυτοκίνητο πάνω στο πεζοδρόμιο,
μα το επόμενο λεπτό
το ψάχνεις μες το σπίτι.
Είναι η ένταση της τηλεόρασης
που σου αποσπά την προσοχή,
και οι μεγάλες αποφάσεις
που σε περιμένουν να τις πάρεις.

* * *


6.

«Άμυνα ή επίθεση παίζετε»;
ρώτησε ο προπονητής.
«Τι να σας πω»,
αποκρίθηκα,
«νόμιζα πως και τα δυο
είναι το ίδιο πράγμα».
Άρα...
ποτέ δεν έπαιξα κανένα απ τα δυο.

* * *

10.

Τις στιγμές που με ονειρεύεται η αγάπη,
γυρνάει πλευρό στο κρεβάτι.

* * *

16.

Ρωτάνε τους ποιητές,
παρενοχλούν και τους λογοτέχνες:
«πως γίνεται τη ψυχή να βγάζετε απ’ το σώμα
χωρίς να γνωρίζετε από γιόγκα
και ασκήσεις μεταφυσικής;»

* * *

36.

Ξέχασες τη σκιά σου
και αν θες περνάω,
να την αφήσω έξω απ την πόρτα.